Art and Science Network
Μια πραγματεία του Αχιλλέα Νάσιου που πρόκειται να αναπτύσσεται σταδιακά σε εβδομαδιαίες δημοσιεύσεις. Στα κείμενά του ο συγγραφέας αναζητά την μαγεία της φωτογραφικής εικόνας προσπαθώντας ν' αντιληφθεί τους λόγους για τους οποίους στις μέρες μας φαίνεται να εκλείπει.
Μια πραγματεία του Αχιλλέα Νάσιου που πρόκειται να αναπτύσσεται σταδιακά σε εβδομαδιαίες δημοσιεύσεις. Στα κείμενά του ο συγγραφέας αναζητά την μαγεία της φωτογραφικής εικόνας προσπαθώντας ν' αντιληφθεί τους λόγους για τους οποίους στις μέρες μας φαίνεται να εκλείπει.
Μια πραγματεία του Αχιλλέα Νάσιου που πρόκειται να αναπτύσσεται σταδιακά σε εβδομαδιαίες δημοσιεύσεις. Στα κείμενά του ο συγγραφέας αναζητά την μαγεία της φωτογραφικής εικόνας προσπαθώντας ν' αντιληφθεί τους λόγους για τους οποίους στις μέρες μας φαίνεται να εκλείπει.
Μια πραγματεία του Αχιλλέα Νάσιου που πρόκειται να αναπτύσσεται σταδιακά σε εβδομαδιαίες δημοσιεύσεις. Στα κείμενά του ο συγγραφέας αναζητά την μαγεία της φωτογραφικής εικόνας προσπαθώντας ν' αντιληφθεί τους λόγους για τους οποίους στις μέρες μας φαίνεται να εκλείπει.
Όμηρος Καζανιάτορας - Arja Heinonen-Riganas - Ath Vassiloyannis. 3 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Ειρήνη Μπουρνού - Arja Heinonen-Riganas - Christos Budah Papadopoulos. 3 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Ευαγγελή Μπέτσα/Νίκος Νικόπουλος. 2 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Ιωάννα Τσουκιά - Arja Heinonen-Riganas - Όμηρος Καζανιάτορας. 3 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Έλενα Γκουντάρα/Ευαγγελή Μπέτσα. 2 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Ρούλα Θεοδωροπούλου - Νίκος Νικόπουλος. 2 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Έλενα Γκουντάρα/Ιωάννα Χαραλάμπου. 2 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Έλενα Γκουντάρα/Ιωάννα Χαραλάμπου. 2 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Μαρία Βόγγλη - Γιώργος Βασιλειάδης - Ειρήνη Μπουρνού. 3 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Arja Heinonen-Riganas/Ευαγγελή Μπέτσα . 2 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Christos Budah Papadopoulos - Ιωάννα Τσουκιά - Όμηρος Καζανιάτορας. 3 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Βιβή Ζάγουρα/Γιώργος Βασιλειάδης. 2 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Garo Kalaydjian - Ηλίας Γεωργουλέας - Arja Heinonen-Riganas. 3 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Ρούλα Θεοδωροπούλου/Χρήστος Παπαδόπουλος. 2 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Ηλίας Γεωργουλέας-Δήμητρα Κίτσιου-Όμηρος Καζανιάτορας. 3 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Ειρήνη Μπουρνού/ Γιώργος Βασιλειάδης. 2 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Σύμος Χαραλάμπους-Ντιράν Καλαϊτζιάν-Σωτήρης Γκόνης. 3 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Θάνος Σαββίδης - Δήμητρα Κίτσιου - Μαρία Βόγγλη. 3 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Βιβή Ζάγουρα - Arja Heionen-Riganas. 2 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Το Δίκτυο Τεχνών και Επιστημών Hocus Photus εύχεται σε όλους μια καλή, φωτεινή κι ευτυχισμένη καινούργια χρονιά.
Γιάννης Ρουσουνέλος - Ειρήνη Μπουρνού - Γκάρο Καλαϊτζιάν. 3 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Σωτήρης Γκόνης-Σύμος Χαραλάμπους-Χριστίνα Λειβαδά. 3 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Γιάννης Ρουσουνέλος-Μαρία Βογγλη. 2 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Ειρήνη Μπουρνού, Δήμητρα Κίτσιου, Σωτήρης Γκόνης. 3 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Αρετή Αλεξανδράκη, Σύμος Χαραλάμπους, Ευαγγελή Μπέτσα. 3 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Θάνος Σαββίδης, Ηλίας Κεσσίσογλου, Χρήστος Παπαδόπουλος. 3 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
Μια ανταπόκριση της Εύας Καλπαδάκη από την έκθεση "Light Lines" - Αρχιτεκτονική φωτογραφία της Helene Binet, που γίνεται αυτές τις μέρες στο Λονδίνο.
Giorgos Vasiliadis - Christina Livada - Nasos Vasilogiannis. 3 παίκτες. Μια συλλογική ανάπτυξη. Μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Το ζητούμενο: Η επίτευξη μιας οπτικής αφήγησης.
3 παίκτες συμμετέχουν σε μα συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Η πρόκληση είναι να δημιουργηθεί σταδιακά μια οπτική αφήγηση.
Για να αρχίσει το όραμα να παίρνει μορφή, είναι απαραίτητη η συμμετοχή όσων ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο. Ακολουθήστε μας στο blog: https://hocusphotus.com/ στο facebook: https://www.facebook.com/hocusphotus και στο instagram: https://www.instagram.com/hocus_photus/
Δυο παίκτες σε μια συζήτηση με εικόνες. 5 φωτογραφίες ο καθένας. Μια ιστορία δίχως λέξεις.
“Το απρόβλεπτο των φωτογραφιών επιβεβαιώνει ότι τα πάντα είναι εφήμερα· η αυθαιρεσία της φωτογραφικής μαρτυρίας υποδυκνείει πως η πραγματικότητα είναι ουσιαστικά αταξινόμητη. Η πραγματικότητα συνοψίζεται σε μια διάταξη τυχαίων κομματιών - έναν ατέλειωτα δελεαστικό, αιχμηρά περιοριστικό τρόπο να σχετίζεται κανείς με τον κόσμο.”
Η δραστηριότητα του φωτογράφου μοιάζει με το σκάκι. Ο σκακιστής αναζητά διαρκώς καινουργιες πιθανότητες ψάχνοντς καινούργιες κινήσει και καινούργια αποτελέσματα παίζοντας με τα πιόνια, ενώ ο φωτογράφος παίζει με τη φωτογραφική μηχανή. Η φωτογραφική μηχανή δεν είναι εργαλείο, αλλά ένα παιχνίδι και ο φωτογράφος με αυτή την έννοια δεν είναι εργάτης, αλλά παίκτης. Όχι ένας "homo faber", αλλά ένας "homo ludens".
“Η ελεγεία της ανόδου” ξεκίνησε να γράφεται εδώ κι 63 εβδομάδες, από την εποχή του πρώτου εγκλεισμού. Όλα τα κείμενα έχουν γραφτεί την ίδια ημέρα που έχουν δημοσιευτεί και παρουσιάζονται αυτούσια. Βασικός στόχος ήταν να αποτελέσουν στο τέλος ένα ενιαίο σύνολο. Ήρθε η ώρα λοιπόν να κλείσει το πρώτο κεφάλαιο. Αν θέλετε να το διαβάσετε όλο σε μια ροή μπορείτε να βρείτε όλα τα επεισόδια στο https://hocusphotus.com/hocus-contents/
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
“Ο φωτογράφος δείχνει να είναι αφοσιωμένος στην ανακάλυψη πιθανοτήτων που του παρέχει το πρόγραμμα της φωτογραφικής μηχανής, που δεν έχουν ακόμη ανακαλυφθεί. Χειρίζεται την κάμερα, τη στριφογυρίζει, κοιτάζει μέσα σ’ αυτή και μέσα από αυτή. Αν εξετάζει τον κόσμο μέσα από τη φωτογραφική μηχανή είναι, όχι τόσο επειδή ενδιαφέρεται για τον κόσμο, αλλά γιατί αναζητά καινούργιες δυνατότητες για να παράγει πληροφορίες."
“Ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι που παίρνουν φωτογραφίες ενισχύουν τις ήδη υπάρχουσες αντιλήψεις περί ομορφιάς, οι φιλόδοξοι φωτογράφοι, συχνά νομίζουν πως τις προκαλούν. Σύμφωνα με μερικούς μοντερνιστές, όπως ο Weston, το τόλμημα του φωτογράφου είναι ελιτίστικο, προφητικό, ανατρεπτικό, αποκαλυπτικό."
“Η φωτογραφική μηχανή προορίζεται για την παραγωγή συμβόλων. Παράγει συμβολικές επιφάνειες σύμφωνα με κάποια συνταγή που έχει ενσωματωθεί μέσα της, ένα πρόγραμμα και κάθε φωτογραφία αποτελεί την πραγματοποίηση κάποιας πιθανότητας που εμπεριέχεται σε αυτό το πρόγραμμα."
Σκέφτηκα ότι για τον έρωτα δεν υπάρχει διαφυγή. Προσμένει κλειδωμένος μέσα σε κάθε ανθρώπινη καρδιά. Σε κάθε ελπίδα. Είναι συνυφασμένος με την ευτυχία - όσο υπάρχει - μετά, συνήθως, καταλήγει στον όλεθρο...
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
“Η εργασία του φωτογράφου είναι να παράγει, να επεξεργάζεται και να αποθηκεύει σύμβολα. Πάντα υπήρχαν άνθρωποι που έκαναν κάτι παρόμοιο: συγγραφείς, ζωγράφοι, συνθέτες, λογιστές, διευθυντές. Στην πορεία της διαδικασίας οι άνθρωποι αυτοί παρήγαγαν αντικείμενα..."
“Η φωτογραφία είναι , πραγματικά, εμπειρία αιχμαλωτισμένη και η κάμερα ο ιδανικός βραχίονας συνειδητοποίησης στην κτητική του διάθεση. Φωτογραφίζοντας οικειοποιείσαι αυτό που φωτογραφίζεται."
“Το ότι καθετί πλέον φωτογραφίζεται έχει σαν αποτέλεσμα κάθε συμβάν ή πράξη να χάνει τον ορθό ιστορικό της χαρακτήρα, τείνοντας να γίνει μια μαγική τελετουργία. Μια αιώνια επαναλαμβανόμενη κίνηση."
Η ζωή είναι γεμάτη επιλογές. Αυτή η αέναη δυνατότητα που παρέχεται απλόχερα στον οποιονδήποτε, είναι εκπληκτική, αλλά κουβαλάει πίσω της κι ένα μεγάλο βάσανο. Την αμφιβολία.
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
“Τίποτα δε μπορεί ν’ αντισταθεί στην γοητεία των τεχνικών εικόνων: δεν υπάρχει καλλιτεχνική, επιστημονική ή πολιτική δραστηριότητα που να μη προσβλέπει να αποδοθεί σε μια τεχνική εικόνα, καμία πράξη της καθημερινότητας που να μην επιθυμεί να φωτογραφηθεί, να κινηματογραφηθεί ή να βιντεοσκοπηθεί."
“Φωτογραφίζοντας οικειοποιείσαι αυτό που φωτογραφίζεται. Είναι σαν να αποκτά κανείς μια συγκεκριμένη σχέση με τον κόσμο, η οποία θυμίζει γνώση - και συνεπώς εξουσία"…
"Oι τεχνικές εικόνες αποτυγχάνουν να αποτελέσουν ένα κοινό παρονομαστή ικανό να ενώσει τον πολιτισμό, όπως υποτίθεται ότι θα έκαναν. Αντιθέτως αλέθουν αυτό τον πολιτισμό σε μια άμορφη μάζα. Το αποτέλεσμα είναι ο μαζικός πολιτισμός.”
"Η εφεύρεση της φωτογραφίας αποτελεί εξίσου αποφασιστικό ιστορικό σημείο καμπής με την εφεύρεση της γραφής. Με τη γραφή ξεκινάει η ιστορία, με τη στενότερη έννοια και μάλιστα σαν αγώνας ενάντια στην ειδωλολατρία. Με τη φωτογραφία αρχίζει η “μετά-ιστορία” και μάλιστα σαν αγώνας ενάντια στην κειμενολατρεία.”
Δεν ήξερα ότι τίποτα, μα τίποτα από όσα έχουν δει το φως του κόσμου δεν είναι δυνατόν να ξεχαστεί. Παραμένει θαμμένο βαθιά μέσα στις ρίζες της μνήμης και δίχως να κάνει φανερή την ύπαρξη του, καθορίζει την ύπαρξη σε ανεκτίμητα σημαντικό βαθμό.
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
"Η διαφορά μεταξύ παλιού και νέου τύπου μαγείας μπορεί να διατυπωθεί ως εξής: η προϊστορική μαγεία μεταβάλλει σε τελετουργία τα πρότυπα που ονομάζονται “μύθοι”, ενώ η σημερινή μαγεία μεταβάλλει σε τελετουργία τα πρότυπα που ονομάζονται “προγράμματα”.
"Διδάσκοντας μας έναν νέο οπτικό κώδικα, οι φωτογραφίες μεταβάλλουν και μεγενθύνουν τη γνώμη μας για το τι αξίζει να βλέπουμε και τι έχουμε το δικαίωμα να παρατηρούμε. Είναι μια γραμματική και, ακόμη πιο σημαντικό, μια ηθική της όρασης…”
Τι είναι αυτό που κάνει τις εικόνες να μιλούν; Τι είναι εκείνο που γεννιέται στη θέα τους; Πόσο βαθιά είναι μέσα μας εντυπωμένες οι παραστάσεις του κόσμου και πόσους κόσμους μια εικόνα εκπροσωπεί; Εδώ σε μια νέα συντονισμένη δράση με μέλη της Φωτογραφικής Ομάδας Photopia.
“Η μαγεία των τεχνικών εικόνων, προφανώς δεν είναι ίδια με εκείνη που εκπέμπουν οι παραδοσιακές εικόνες. Η γοητεία που εκπέμπεται από μια τηλεοπτική ή κινηματογραφική οθόνη δεν είναι ίδια με εκείνη που βιώνουμε όταν κοιτάζουμε τη ζωγραφική των σπηλαίων ή τις τοιχογραφίες των Ετρουσκικών τάφων."
“Είναι σημαντικό να διευκρινίσουμε ότι οι τεχνικές εικόνες είναι απλά εικόνες και όχι παράθυρα. Δηλαδή μεταφράζουν τα πάντα σε καταστάσεις πραγμάτων και λειτουργούν - όπως όλες οι εικόνες - μαγικά, σαγηνεύοντας τους θεατές τους να προβάλλουν ανερμήνευτα τη μαγεία τους στον έξω κόσμο."
Η σημασία της κάθε λέξης είναι συνήθως μια, αλλά για κάποιον που την εκφέρει χωρίς να γνωρίζει τη σημασία της ή για κάποιον που την ακούει χωρίς να γνωρίζει τι ακριβώς σημαίνει, τότε η σημασία αυτή παραλλάσσεται, ανάλογα με την αντιληπτική ικανότητα του κάθε υποκειμένου.
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
"Είναι αλήθεια πως ανάμεσα στην εικόνα και το νόημά της παρεμβάλλεται η φωτογραφική μηχανή και ο άνθρωπος που τη χειρίζεται. Ο παράγοντας όμως αυτός δεν φαίνεται να διακόπτει την αλυσσίδα ανάμεσα στην εικόνα και το νόημα της"...
Τι είναι αυτό που κάνει τις εικόνες να μιλούν; Τι είναι εκείνο που γεννιέται στη θέα τους; Πόσο βαθιά είναι μέσα μας εντυπωμένες οι παραστάσεις του κόσμου και πόσους κόσμους μια εικόνα εκπροσωπεί; Εδώ σε μια νέα συντονισμένη δράση με μέλη της Φωτογραφικής Ομάδας Photopia.
Τον Δεκέμβριο 2020 μέλη της φωτογραφικής ομάδας Photopia συμμετείχαν σε μια από τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus, συνδιαλεγόμενοι μέσω των εικόνων τους με στόχο να δουν σταδιακά μιαν ιστορία να διαμορφώνεται.
"Οντολογικά, οι παραδοσιακές εικόνες υποδηλώνουν φαινόμενα, ενώ οι τεχνικές εικόνες υποδηλώνουν έννοιες. Η αποκωδικοποίηση των τεχνικών εικόνων συνεπάγεται την ανάγνωση της θέσης τους. “
Όπως το λέει και η ίδια η λέξη, αλήθεια είναι κάτι που δε μπορεί να ξεχαστεί. Σε τελική ανάλυση, είναι αυτό που ο άνθρωπος διαρκώς επιζητά, αλλά όσο κι αν ζει σε συνάρτηση με εκείνο, αδυνατεί να το αντιληφθεί...
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
"Η ιστορία, με την ακριβέστερη έννοια, είναι ο προοδευτικός μετασχηματισμός των εικόνων σε έννοιες, η προοδευτική εξήγηση των νοερών παραστάσεων, η προοδευτική απομαγικοποίηση, η προοδευτική κατανόηση των εννοιών. Όταν τα κείμενα δεν είναι πια κατανοητά, δεν υπάρχει πλέον τίποτα να εξηγηθεί και η ιστορία παύει"...
“Οι εικόνες είναι σημαίνουσες επιφάνειες. Τις περισσότερες φορές συμβολίζουν κάτι “εκεί έξω” και σκοπός τους είναι να μας επιτρέψουν να το φανταστούμε αφαιρετικά, περιορίζοντας τις τέσσερις διαστάσεις του χωροχρόνου στις δυο διαστάσεις ενός επιπέδου"....
Τι είναι αυτό που κάνει τις εικόνες να μιλούν; Τι είναι εκείνο που γεννιέται στη θέα τους; Πόσο βαθιά είναι μέσα μας εντυπωμένες οι παραστάσεις του κόσμου και πόσους κόσμους μια εικόνα εκπροσωπεί; Εδώ σε μια νέα συντονισμένη δράση με μέλη της Φωτογραφικής Ομάδας Photopia.
"Παρότι τα κείμενα εξηγούν τις εικόνες με σκοπό να τις απαλείψουν, οι εικόνες με τη σειρά τους εικονογραφούν τα κείμενα με σκοπό να παραστήσουν το νόημα τους. Παρότι η εννοιολογική σκέψη αναλύει τη μαγική σκέψη με σκοπό να την απαλείψει, η μαγική σκέψη διεισδύει στην εννοιολογική με σκοπό ν’ αποδώσει το νόημα της"...
"Ερμηνεύοντας κείμενα ανακαλύπτεις ουσιαστικά τις εικόνες που εννοούν. Σκοπός των κειμένων είναι να εξηγούν τις εικόνες, των εννοιών να κάνουν κατανοητές τις νοητικές παραστάσεις. Τα κείμενα λοιπόν είναι ένας μετά-κώδικας των εικόνων.”
Δεν είχα ιδέα για τι πράγμα μιλούσε, από την άλλη όμως δε μπορούσα να παραδεχτώ ότι δε γνώριζα καθόλου, μα καθόλου τον εαυτό μου. Όταν το κατάλαβα αυτό, ντράπηκα και η ντροπή μου έφερε στο φως μιαν απάντηση που προφανώς δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα...
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
“Η εποχή μας δεν είναι η πρώτη που η εσωτερική διαλεκτική της έχει πάρει κρίσιμες διαστάσεις. Στη διάρκεια της δεύτερης προ Χριστού χιλιετίας ο άνθρωπος είχε επίσης αποξενωθεί από τις εικόνες του. Ορισμένοι άνθρωποι τότε προσπάθησαν να θυμηθούν την αρχική πρόθεση που κρύβονταν πίσω από εκείνες"...
“Καθώς ο άνθρωπος δεν ερμηνεύει τις εικόνες και απλά τις επαναπροβάλλει στον κόσμο “εκεί έξω” χωρίς ερμηνεία, ο κόσμος παίρνει σταδιακά ο ίδιος τη μορφή εικόνας και γίνεται ένα νοηματικό πλαίσιο σκηνών και καταστάσεων.Αυτή η αντιστροφή της λειτουργίας της εικόνας μπορεί να ονομαστεί “ειδωλολατρία”...
Τι είναι αυτό που κάνει τις εικόνες να μιλούν; Τι είναι εκείνο που γεννιέται στη θέα τους; Πόσο βαθιά είναι μέσα μας εντυπωμένες οι παραστάσεις του κόσμου και πόσους κόσμους μια εικόνα εκπροσωπεί; Εδώ σε μια νέα συντονισμένη δράση με μέλη της Φωτογραφικής Ομάδας Photopia.
Καθώς το βλέμμα του θεατή περιπλανιέται στην επιφάνεια της εικόνας, αντιλαμβάνεται το ένα στοιχείο μετά το άλλο, εδραιώνει μια χρονική σχέση μεταξύ τους. Μπορεί να επιστέψει σε κάποιο στοιχείο που έχει ήδη δει, μετασχηματίζοντας έτσι σταδιακά το “πριν” σε “μετά”.
"Η ικανότητα αυτή να αφαιρούμε επίπεδα από το χωροχρόνο “εκεί έξω” και να προβάλλουμε αυτή την αφαίρεση πάλι “εκεί έξω” μπορεί να ονομαστεί “φαντασία” και αποτελεί προϋπόθεση της παραγωγής και της ερμηνείας εικόνων."
Δεν έχω ιδέα αν σώπαινα επειδή δεν είχα τι να πω ή επειδή η σιωπή ήταν αυτονόητη αντίδραση. Τη στιγμή εκείνη ήταν σα να ήξερα τα πάντα, αυτό όμως δεν ήταν έτσι ακριβώς. Ήξερα τι ήθελα όμως δεν είχα ιδέα πως θα το αποκτήσω. Μα ήμουν τυχερός...
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
“Ο χωροχρόνος της εικόνας δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον κόσμο της μαγείας. Ένας κόσμος στον οποίο τα πάντα επαναλαμβάνονται και συμμετέχουν σε ένα σημαίνον νοηματικό πλαίσιο"...
"Η διαδρομή που ακολουθούν τα μάτια μας καθώς σαρώνουν την εικόνα είναι περίπλοκη, γιατί διαμορφώνεται τόσο από τη δομή της εικόνας, όσο και από τις προθέσεις μας κατά την παρατήρηση της. Το νόημα της εικόνας λοιπόν είναι αποτέλεσμα δυο προθέσεων: αυτής που εκδηλώνεται από την ίδια την εικόνα κι εκείνης του παρατηρητή.”
Τι είναι αυτό που κάνει τις εικόνες να μιλούν; Τι είναι εκείνο που γεννιέται στη θέα τους; Πόσο βαθιά είναι μέσα μας εντυπωμένες οι παραστάσεις του κόσμου και πόσους κόσμους μια εικόνα εκπροσωπεί; Εδώ σε μια νέα συντονισμένη δράση με μέλη της Φωτογραφικής Ομάδας Photopia.
Τον Δεκέμβριο 2020 μέλη της φωτογραφικής ομάδας Photopia συμμετείχαν σε μια από τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus, συνδιαλεγόμενοι μέσω των εικόνων τους με στόχο να δουν σταδιακά μιαν ιστορία να διαμορφώνεται.
“Φαίνεται πως αυτό που βλέπει κανείς κοιτάζοντας τις τεχνικές εικόνες δεν είναι σύμβολα που χρήζουν ερμηνείας, αλλά συμπτώματα του κόσμου, καθώς και ότι μπορούμε να δούμε τον κόσμο μέσω αυτών, έστω και έμμεσα. Αυτός ο φαινoμενικά μη-συμβολικός, “αντικειμενικός” χαρακτήρας των τεχνικών εικόνων οδηγεί τον παρατηρητή να τις κοιτάζει σα να μην είναι πραγματικά εικόνες, αλλά ένα παράθυρο στον κόσμο...
Η θολή μου μνήμη μ’ έβαλε να αναρωτηθώ για μια στιγμή τι νόημα είχε η προηγούμενη ζωή μου. Μια ζωή που τρεμόσβηνε σαν φλόγα ενός κεριού, λίγο πριν σβήσει. Τι νόημα είχε όλο αυτό που είχα ως τώρα ζήσει μπροστά στο αίσθημα που κατακλύζε την καρδιά μου κι έκανε το στήθος μου να χορεύει από χαρά;
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
"Η εφεύρεση της φωτογραφίας αποτελεί εξίσου αποφασιστικό ιστορικό σημείο καμπής με την εφεύρεση της γραφής. Με τη γραφή ξεκινάει η ιστορία με την στενότερη έννοια και μάλιστα σαν αγώνας ενάντια στην ειδωλολατρία. Με τη φωτογραφία αρχίζει η “μετά-ιστορία” και μάλιστα σαν αγώνας ενάντια στην κειμενολατρεία.”
“Οντολογικά οι παραδοσιακές εικόνες υποδηλώνουν φαινόμενα, ενώ οι τεχνικές εικόνες υποδηλώνουν έννοιες. Η ερμηνεία των τεχνικών εικόνων συνεπάγεται μια ανάγνωση της θέσης τους. Η ερμηνεία όμως των τεχνικών εικόνων είναι δύσκολη, προφανώς διότι δεν φαίνεται να απαιτούν ερμηνεία"...
Τι είναι αυτό που κάνει τις εικόνες να μιλούν; Τι είναι εκείνο που γεννιέται στη θέα τους; Πόσο βαθιά είναι μέσα μας εντυπωμένες οι παραστάσεις του κόσμου και πόσους κόσμους μια εικόνα εκπροσωπεί; Εδώ σε μια νέα συντονισμένη δράση με μέλη της Φωτογραφικής Ομάδας Photopia.
Τον Δεκέμβριο 2020 μέλη της φωτογραφικής ομάδας Photopia συμμετείχαν σε μια από τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus, συνδιαλεγόμενοι μέσω των εικόνων τους με στόχο να δουν σταδιακά μιαν ιστορία να διαμορφώνεται.
“Η φωτογραφία ξεπερνά την παραδοσιακή διάκριση ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον ιδεαλισμό. Πραγματικός δεν είναι ούτε ο κόσμος “εκεί έξω”, ούτε η έννοια “μέσα” στο πρόγραμμα της κάμερας. “Πραγματική” είναι μόνο η εικόνα που αναδύεται"...
Στ’ αλήθεια είναι ένα δοχείο η καρδιά. Όταν γεμίζει, ο χρόνος παύει πια να είναι εχθρός. Γίνεται αυτόματα αδερφός και η ζωή μεταμορφώνεται μπροστά του σε σταγόνα. Μια σταγόνα πολύτιμη που μόνο άμα την ρουφήξει κανείς μπορεί να ξεδιψάσει...
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
“Ο φωτογράφος δεν χρειάζεται να συγκεντρώνεται στο πινέλο, όπως ο ζωγράφος. Μπορεί να αφοσιωθεί τελείως στο παιχνίδι της κάμερας. Η απαιτούμενη εργασία, η αποτύπωση της εικόνας επάνω σε μια επιφάνεια, συμβαίνει αυτόματα."
”Η παλαιότερη μαγεία είναι προϊστορική. Προηγείται της ιστορικής συνείδησης· η νεότερη μαγεία είναι μετά-ιστορική, διαδέχεται την ιστορική συνείδηση. Η καινούργια μαγεία δεν στοχεύει ν’ αλλάξει τον κόσμο εκεί έξω, αλλά τις αντιλήψεις μας γι αυτόν"....
Τι είναι αυτό που κάνει τις εικόνες να μιλούν; Τι είναι εκείνο που γεννιέται στη θέα τους; Πόσο βαθιά είναι μέσα μας εντυπωμένες οι παραστάσεις του κόσμου και πόσους κόσμους μια εικόνα εκπροσωπεί; Εδώ σε μια νέα συντονισμένη δράση με μέλη της Φωτογραφικής Ομάδας Photopia.
Τον Δεκέμβριο 2020 μέλη της φωτογραφικής ομάδας Photopia συμμετείχαν σε μια από τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus, συνδιαλεγόμενοι μέσω των εικόνων τους με στόχο να δουν σταδιακά μιαν ιστορία να διαμορφώνεται.
Σιγά σιγά άρχισα να νιώθω σαν η αγάπη να είχε ξυπνήσει μέσα μου με μιας και γλεντούσε με ένα γέλιο χαρμόσυνο την ίδια της την ανάσταση. Δεν την ενδιέφερε να ξέρει. Το μόνο που την ενδιέφερε ήταν απλά να είναι. Τότε όλα τα βάσανα χαθήκανε με μιας και γίναν γλέντι...
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
“Καμία μεμονωμένη φωτογραφία δεν είναι πραγματικά “αποφασιστική”, γιατί στη φωτογραφία ακόμη και η “έσχατη απόφαση” συρρικνώνεται στο μέγεθος ενός κόκκου άμμου. Ο φωτογράφος επιχειρεί να αποδράσει από αυτή τη διαδικασία κονιορτοποίησης επιλέγοντας ορισμένες φωτογραφίες από μια σειρά, κάνοντας χρήση μιας χειρονομίας παρόμοιας με το μοντάζ μιας ταινίας από τον σκηνοθέτη της"…
"Αφού οι ασπρόμαυρες καταστάσεις είναι θεωρητικές, δεν τις συναντά κανείς στον ορατό κόσμο. ΟΙ ασπρόμαυρες φωτογραφίες, από την άλλη, υπάρχουν πραγματικά: Είναι εικόνες εννοιών που περιέχονται σε μια οπτική θεωρία· θεωρία στην οποία βρίσκονται και οι ρίζες τους”…
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Ο R. Barthes συμπεραίνει: «Στο σύγχρονο φωτογραφικό σύμπαν είναι πλέον καταχωρημένος ένας μεγάλος αριθμός κωδικοποιημένων εκφράσεων του φωτογραφικού προγράμματος. Σε κάθε μια από αυτές τις τεχνικές αντιστοιχεί ένα σημαινόμενο συμπαραδήλωσης αρκετά σταθερό, ώστε να ενσωματώνεται σ’ ένα γλωσσάριο τεχνικών εφφέ.»...
Σκοπός των εικόνων είναι να παραστήσουν τον κόσμο και να τον κάνουν κατανοητό στον άνθρωπο. Ακόμη όμως και ενόσω στο κάνουν αυτό παρεμβάλλονται ανάμεσα στον άνθρωπο και τον κόσμο. Ενώ προορίζονται για χάρτες, τελικά μετατρέπονται σε οθόνες. Αντί να παραστήσουν τον κόσμο για τον άνθρωπο, τον αποκρύπτουν...
Πόσο πολύτιμη είναι στ’ αλήθεια η ζωή. Περνά ξυστά απ’ τις στιγμές και όλο αρχίζει και τελειώνει. Θυμήθηκα πως όλα ξεκινούν με μια ανάσα, ενώ με το τέλος της και πάλι όλα παύουν. Πόσο σύντομος είναι ο κόσμος!
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Είναι σημαντικό να εξετάσουμε τι εννοούμε με τον όρο “ερμηνεία”. Τι κάνω ουσιαστικά όταν ερμηνεύω ένα κείμενο; Ερμηνεύω το νόημα των ίδιων των γραμμάτων; Ερμηνεύω το νόημα των λέξεων που συνθέτουν τα γράμματα αυτά; ή το νόημα των προτάσεων που σχηματίζουν αυτές οι λέξεις; Μήπως πρέπει να ψάξω βαθύτερα, στις προθέσεις του συγγραφέα, στο πολιτιστικό του πλαίσιο;
Δύο είναι τα επικοινωνιακά συστήματα που έχουν επινοηθεί από το ν άνθρωπο: Ένα συμβατικό σύστημα (γραφή) που αποτελείται από σύμβολα (γράμματα), τα οποία όταν τοποθετούνται στη σειρά μας δίνουν λέξεις και ένα σύστημα εικονικό, το οποίο αποτελείται από εικόνες...
Τι είναι αυτό που κάνει τις εικόνες να μιλούν; Τι είναι εκείνο που γεννιέται στη θέα τους; Πόσο βαθιά είναι μέσα μας εντυπωμένες οι παραστάσεις του κόσμου και πόσους κόσμους μια εικόνα εκπροσωπεί; Εδώ σε μια νέα συντονισμένη δράση με μέλη της Φωτογραφικής Ομάδας Photopia.
Τον Δεκέμβριο 2020 μέλη της φωτογραφικής ομάδας Photopia συμμετείχαν σε μια από τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus, συνδιαλεγόμενοι μέσω των εικόνων τους με στόχο να δουν σταδιακά μιαν ιστορία να διαμορφώνεται.
Κάθε φωτογραφία χρειάζεται το χρόνο της για να μιλήσει. Με ποιόν τρόπο αντιλαμβάνεται κανείς την εικόνα; Πως αφήνεται κανείς στη συζήτηση να τον παρασύρει; Έτσι ακριβώς κυλάει λέξη τη λέξη η ιστορία ν' αφηγηθεί τα όσα λενε οι εικόνες. Μέσα τους κρύβουν βιώματα. Συνταιριασμένες κρύβουν στοχασμούς...
Μιας και μιλάμε για αλλαγή, μιλάμε για το πέρασμα από μια κατάσταση σε μια άλλη λοιπόν. Ένα τέτοιο πέρασμα χρειάζεται ένα διάστημα προεργασίας για να ολοκληρωθεί. Σαν να αποφασίζει κανείς να καλλιεργήσει ένα χέρσο χωράφι. Ποτέ δε θα τα καταφέρει αν δεν καθαρίσει πρώτα το έδαφος από τις πέτρες και τα αγριόχορτα…
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
“Η διαδικασία διαχείρισης πληροφοριών που ονομάζεται “επικοινωνία” αποτελείται από δύο φάσεις. Στην πρώτη παράγεται η πληροφορία. Στη δεύτερη, η πληροφορία διανέμεται σε μνήμες με σκοπό την αποθήκευσή της. Η πρώτη φάση ονομάζεται “διάλογος” και η δεύτερη “συζήτηση”. Κατά τη διάρκεια ενός διαλόγου συνθέτονται τα διάφορα στοιχεία της πληροφορίας. Αυτή η διαδικασία μπορεί κάλλιστα να συμβεί μέσα σε μια και μόνο μνήμη, με τη μορφή ενός "εσωτερικού διαλόγου". Η συζήτηση είναι η φάση κατά την οποία η πληροφορία που παράγεται από τον διάλογο αυτόν, διανέμεται”
Ένας νέος κύκλος φωτογραφικών παιχνιδιών ξεκίνησε να εξελίσσεται από τον Φεβρουάριο 2021. Stay tuned.
Τι είναι αυτό που κάνει τις εικόνες να μιλούν; Τι είναι εκείνο που γεννιέται στη θέα τους; Πόσο βαθιά είναι μέσα μας εντυπωμένες οι παραστάσεις του κόσμου και πόσους κόσμους μια εικόνα εκπροσωπεί; Εδώ σε μια νέα συντονισμένη δράση με μέλη της Φωτογραφικής Ομάδας Photopia.
Τον Δεκέμβριο 2020 μέλη της φωτογραφικής ομάδας Photopia συμμετείχαν σε μια από τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus, συνδιαλεγόμενοι μέσω των εικόνων τους με στόχο να δουν σταδιακά μιαν ιστορία να διαμορφώνεται.
Τι είναι αυτό που βλέπει κανείς όταν κλείνει τα μάτια; Με ποια πραγματικότητα μπορεί μια τέτοια εικόνα να έχει σχέση; Υπάρχουν άραγε μάτια που να μπορούν να βλέπουν αντικειμενικά; Σήμερα ξέρω, ότι τα μάτια βλέπουν μόνο αυτό που μπορούν να δουν, όπου και να κοιτάνε, έξω ή μέσα...
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Συμμετέχοντας σε μια απο τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus στη διάρκεια της καραντίνας το Μάρτιο 2020, τρεις φωτογράφοι συνδέονται μέσα από τις εικόνες τους, καταθέτοντας σταδιακά και δίχως προηγούμενη μεταξύ τους συννενόηση, μια-μια τις φωτογραφίες τους, μέχρι να φανερωθεί, σαν από μόνη της, μια ιστορία.
Τι είναι αυτό που κάνει τις εικόνες να μιλούν; Τι είναι εκείνο που γεννιέται στη θέα τους; Πόσο βαθιά είναι μέσα μας εντυπωμένες οι παραστάσεις του κόσμου και πόσους κόσμους μια εικόνα εκπροσωπεί; Εδώ σε μια νέα συντονισμένη δράση με μέλη της Φωτογραφικής Ομάδας Photopia.
Τον Δεκέμβριο 2020 μέλη της φωτογραφικής ομάδας Photopia συμμετείχαν σε μια από τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus, συνδιαλεγόμενοι μέσω των εικόνων τους με στόχο να δουν σταδιακά μιαν ιστορία να διαμορφώνεται.
Τώρα, ήμουν υποχρεωμένος να σκεφτώ με την ταχύτητα της αστραπής. Δεν θα μπορούσα να απαντήσω ότι δεν ήξερα. Μέσα μου, ήξερα πως αυτό που πραγματικά γνωρίζουμε τα λέει όλα δίχως να μπορεί να ειπωθεί. Έκλεισα λοιπόν τα μάτια μου και άρχισα να βλέπω.
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Συμμετέχοντας σε μια απο τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus στη διάρκεια της καραντίνας το Μάρτιο 2020, τρεις φωτογράφοι συνδέονται μέσα από τις εικόνες τους, καταθέτοντας σταδιακά και δίχως προηγούμενη μεταξύ τους συννενόηση, μια-μια τις φωτογραφίες τους, μέχρι να φανερωθεί, σαν από μόνη της, μια ιστορία.
Τι είναι αυτό που κάνει τις εικόνες να μιλούν; Τι είναι εκείνο που γεννιέται στη θέα τους; Πόσο βαθιά είναι μέσα μας εντυπωμένες οι παραστάσεις του κόσμου και πόσους κόσμους μια εικόνα εκπροσωπεί; Εδώ σε μια νέα συντονισμένη δράση με μέλη της Φωτογραφικής Ομάδας Photopia.
Τον Δεκέμβριο 2020 μέλη της φωτογραφικής ομάδας Photopia συμμετείχαν σε μια από τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus, συνδιαλεγόμενοι μέσω των εικόνων τους με στόχο να δουν σταδιακά μιαν ιστορία να διαμορφώνεται.
Οι επαναστάσεις συνήθως απαιτούν να χυθεί αίμα, μιας και όταν συμβαίνουν, μια τάξη επεμβαίνει για να κυριαρχήσει πάνω σε μια άλλη. Συμβαίνουν τότε που οι πιο πολλοί, οι πιο φτωχοί και καταπιεσμένοι, αποφασίζουν να ξεσηκωθούν. Οι πλούσιοι προστατεύονται συνήθως από τα όπλα. Οπότε όταν γίνεται ο ξεσηκωμός, χάνονται ζωές...
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Συμμετέχοντας σε μια απο τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus στη διάρκεια της καραντίνας το Μάρτιο 2020, τρεις φωτογράφοι συνδέονται μέσα από τις εικόνες τους, καταθέτοντας σταδιακά και δίχως προηγούμενη μεταξύ τους συννενόηση, μια-μια τις φωτογραφίες τους, μέχρι να φανερωθεί, σαν από μόνη της, μια ιστορία.
Τι είναι αυτό που κάνει τις εικόνες να μιλούν; Τι είναι εκείνο που γεννιέται στη θέα τους; Πόσο βαθιά είναι μέσα μας εντυπωμένες οι παραστάσεις του κόσμου και πόσους κόσμους μια εικόνα εκπροσωπεί; Εδώ σε μια νέα συντονισμένη δράση με μέλη της Φωτογραφικής Ομάδας Photopia.
Τον Δεκέμβριο 2020 μέλη της φωτογραφικής ομάδας Photopia συμμετείχαν σε μια από τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus, συνδιαλεγόμενοι μέσω των εικόνων τους με στόχο να δουν σταδιακά μιαν ιστορία να διαμορφώνεται.
Πάλι εκείνη η βασανιστική αναμονή που στο τέλος σε κάνει ηλίθιο και δεν αναρωτιέσαι. Απλά περιμένεις ν’ ακούσεις δίχως να ακούς. Σα να αφήνεις τις λέξεις να πετούν σαν πεταλούδες και να χαίρεσαι μόνο τα χρώματα τους, δίχως ούτε τόσο δα να σ’ ενδιαφέρει ν’ αναρωτηθείς για τις σημασίες και τα νοήματα των λέξεων αυτών.
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Τι είναι αυτό που κάνει τις εικόνες να μιλούν; Τι είναι εκείνο που γεννιέται στη θέα τους; Πόσο βαθιά είναι μέσα μας εντυπωμένες οι παραστάσεις του κόσμου και πόσους κόσμους μια εικόνα εκπροσωπεί; Εδώ σε μια νέα συντονισμένη δράση με μέλη της Φωτογραφικής Ομάδας Photopia.
Τον Δεκέμβριο 2020 μέλη της φωτογραφικής ομάδας Photopia συμμετείχαν σε μια από τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus, συνδιαλεγόμενοι μέσω των εικόνων τους με στόχο να δουν σταδιακά μιαν ιστορία να διαμορφώνεται.
Είχε έρθει η κατάλληλη στιγμή λοιπόν. Η ώρα της επανάστασης είχε δημιουργηθεί σαν από μόνη της. Δε χρειάστηκε τίποτα περισσότερο παρά να φανερώσει το ποιος στ’ αλήθεια ήταν. Δε χρειάστηκε να πείσει κανέναν απολύτως για την αναγκαιότητα της αλλαγής...
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Συμμετέχοντας σε μια απο τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus στη διάρκεια της καραντίνας το Μάρτιο 2020, τρεις φωτογράφοι συνδέονται μέσα από τις εικόνες τους, καταθέτοντας σταδιακά και δίχως προηγούμενη μεταξύ τους συννενόηση, μια-μια τις φωτογραφίες τους, μέχρι να φανερωθεί, σαν από μόνη της, μια ιστορία.
Τι είναι αυτό που κάνει τις εικόνες να μιλούν; Τι είναι εκείνο που γεννιέται στη θέα τους; Πόσο βαθιά είναι μέσα μας εντυπωμένες οι παραστάσεις του κόσμου και πόσους κόσμους μια εικόνα εκπροσωπεί; Εδώ σε μια νέα συντονισμένη δράση με μέλη της Φωτογραφικής Ομάδας Photopia.
Τον Δεκέμβριο 2020 μέλη της φωτογραφικής ομάδας Photopia συμμετείχαν σε μια από τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus, συνδιαλεγόμενοι μέσω των εικόνων τους με στόχο να δουν σταδιακά μιαν ιστορία να διαμορφώνεται.
Δεν το περίμενα ότι θα ‘παιρνα για απάντηση παραμύθι στο ξέσπασμα μου. Κι όμως ήμουνα όλος αυτιά. Που το πήγαινε; Τι ήθελε να μου πει με όλα αυτά; Κρεμάστηκα απ’ τα χείλη του λοιπόν, σώπασα κάθε σκέψη στο μυαλό μου ν’ ακούσω προσεκτικά, να καταλάβω τι ήθελε να πει.
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Συμμετέχοντας σε μια απο τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus στη διάρκεια της καραντίνας το Μάρτιο 2020, τρεις φωτογράφοι συνδέονται μέσα από τις εικόνες τους, καταθέτοντας σταδιακά και δίχως προηγούμενη μεταξύ τους συννενόηση, μια-μια τις φωτογραφίες τους, μέχρι να φανερωθεί, σαν από μόνη της, μια ιστορία.
Τι είναι αυτό που κάνει τις εικόνες να μιλούν; Τι είναι εκείνο που γεννιέται στη θέα τους; Πόσο βαθιά είναι μέσα μας εντυπωμένες οι παραστάσεις του κόσμου και πόσους κόσμους μια εικόνα εκπροσωπεί; Εδώ σε μια νέα συντονισμένη δράση με μέλη της Φωτογραφικής Ομάδας Photopia.
Τον Δεκέμβριο 2020 μέλη της φωτογραφικής ομάδας Photopia συμμετείχαν σε μια από τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus, συνδιαλεγόμενοι μέσω των εικόνων τους με στόχο να δουν σταδιακά μιαν ιστορία να διαμορφώνεται.
Η ζωή μου δυσκολεύει μέρα με τη μέρα. Συχνά αναρωτιέμαι τι νόημα έχει; Κι όμως, είναι κάτι που με κρατάει ζωντανό. Μια ελπίδα ότι κάτι θ’ αλλάξει. Μα όσο και να προσπαθώ, δεν συμβαίνει τίποτα. Μιλάω γι αλλαγές. Φωνάζω. Κανείς δεν ακούει. Ο καθένας μοιάζει να είναι ταμπουρωμένος μέσα στο δικό του απόρθητο κάστρο και να νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του. Κι όμως, όλοι έχουμε τα ίδια προβλήματα, ή παρόμοια. Γιατί να είναι έτσι αυτό;
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Συμμετέχοντας σε μια απο τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus στη διάρκεια της καραντίνας το Μάρτιο 2020, τρεις φωτογράφοι συνδέονται μέσα από τις εικόνες τους, καταθέτοντας σταδιακά και δίχως προηγούμενη μεταξύ τους συννενόηση, μια-μια τις φωτογραφίες τους, μέχρι να φανερωθεί, σαν από μόνη της, μια ιστορία.
Τι είναι αυτό που κάνει τις εικόνες να μιλούν; Τι είναι εκείνο που γεννιέται στη θέα τους; Πόσο βαθιά είναι μέσα μας εντυπωμένες οι παραστάσεις του κόσμου και πόσους κόσμους μια εικόνα εκπροσωπεί; Εδώ σε μια νέα συντονισμένη δράση με μέλη της Φωτογραφικής Ομάδας Photopia.
Τον Δεκέμβριο 2020 μέλη της φωτογραφικής ομάδας Photopia συμμετείχαν σε μια από τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus, συνδιαλεγόμενοι μέσω των εικόνων τους με στόχο να δουν σταδιακά μιαν ιστορία να διαμορφώνεται.
...δεν είχα ποτέ σκεφτεί τι πραγματικά θέλω. Από φαντασία όμως δεν τα είχα πάει καθόλου άσχημα. Τον κόσμο τον καλύτερο τον είχα έτοιμο. Ιδανικά πλασμένο. Ήταν ακριβώς αυτό που θα ήθελα να ζήσω, αλλά ήξερα ότι δεν πρόκειται να το ζήσω ποτέ...
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Συμμετέχοντας σε μια απο τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus στη διάρκεια της καραντίνας το Μάρτιο 2020, τρεις φωτογράφοι συνδέονται μέσα από τις εικόνες τους, καταθέτοντας σταδιακά και δίχως προηγούμενη μεταξύ τους συννενόηση, μια-μια τις φωτογραφίες τους, μέχρι να φανερωθεί, σαν από μόνη της, μια ιστορία.
Τι είναι αυτό που κάνει τις εικόνες να μιλούν; Τι είναι εκείνο που γεννιέται στη θέα τους; Πόσο βαθιά είναι μέσα μας εντυπωμένες οι παραστάσεις του κόσμου και πόσους κόσμους μια εικόνα εκπροσωπεί; Εδώ σε μια νέα συντονισμένη δράση με μέλη της Φωτογραφικής Ομάδας Photopia.
Τον Δεκέμβριο 2020 μέλη της φωτογραφικής ομάδας Photopia συμμετείχαν σε μια από τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus, συνδιαλεγόμενοι μέσω των εικόνων τους με στόχο να δουν σταδιακά μιαν ιστορία να διαμορφώνεται.
Φυσικά και θα ήθελα να γευτώ την ελευθερία, αλλά πως θα μπορούσα να την αποκτήσω; Ποιο δρόμο θα χρειαζόταν ν’ ακολουθήσω; Τι θα ‘πρεπε να κάνω; Ήμουν έτοιμος να επενδύσω σε ότι συνεπάγονταν αυτό; Γιατί το μυαλό μου έβλεπε πίσω από την λέξη “προετοιμασία”, πιθανές θυσίες και καταναγκαστικά έργα, όπως ακριβώς και πίσω από τη λέξη “ελευθερία” έβλεπε, μέχρι τότε, ανεμελιά.
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Συμμετέχοντας σε μια απο τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus στη διάρκεια της καραντίνας το Μάρτιο 2020, τρεις φωτογράφοι συνδέονται μέσα από τις εικόνες τους, καταθέτοντας σταδιακά και δίχως προηγούμενη μεταξύ τους συννενόηση, μια-μια τις φωτογραφίες τους, μέχρι να φανερωθεί, σαν από μόνη της, μια ιστορία.
Τι είναι αυτό που κάνει τις εικόνες να μιλούν; Τι είναι εκείνο που γεννιέται στη θέα τους; Πόσο βαθιά είναι μέσα μας εντυπωμένες οι παραστάσεις του κόσμου και πόσους κόσμους μια εικόνα εκπροσωπεί; Εδώ σε μια νέα συντονισμένη δράση με μέλη της Φωτογραφικής Ομάδας Photopia.
Τον Δεκέμβριο 2020 μέλη της φωτογραφικής ομάδας Photopia συμμετείχαν σε μια από τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus, συνδιαλεγόμενοι μέσω των εικόνων τους με στόχο να δουν σταδιακά μιαν ιστορία να διαμορφώνεται.
Μιλάς σα να θεωρείς ότι υπάρχει ελευθερία χωρίς περιορισμούς. Σα να μην υπάρχει ένας λόγος βαθύς που καθορίζει το κάθε τι. Η ελευθερία όμως είναι μια κίνηση διαρκής. Δε σταματά ποτέ και πουθενά. Τη μια από δω την άλλη από εκεί, όσο ακριβώς τα όρια καθορίζουν· γι αυτό συχνά τα ξεπερνά όταν οι εξωτερικές πιέσεις την απειλούν.
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Συμμετέχοντας σε μια απο τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus στη διάρκεια της καραντίνας το Μάρτιο 2020, τρεις φωτογράφοι συνδέονται μέσα από τις εικόνες τους, καταθέτοντας σταδιακά και δίχως προηγούμενη μεταξύ τους συννενόηση, μια-μια τις φωτογραφίες τους, μέχρι να φανερωθεί, σαν από μόνη της, μια ιστορία.
Τι είναι αυτό που κάνει τις εικόνες να μιλούν; Τι είναι εκείνο που γεννιέται στη θέα τους; Πόσο βαθιά είναι μέσα μας εντυπωμένες οι παραστάσεις του κόσμου και πόσους κόσμους μια εικόνα εκπροσωπεί; Εδώ σε μια νέα συντονισμένη δράση με μέλη της Φωτογραφικής Ομάδας Photopia.
Τον Δεκέμβριο 2020 μέλη της φωτογραφικής ομάδας Photopia συμμετείχαν σε μια από τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus, συνδιαλεγόμενοι μέσω των εικόνων τους με στόχο να δουν σταδιακά μιαν ιστορία να διαμορφώνεται.
Το βλέμμα του με έκανε να αισθανθώ περήφανος που παραδέχτηκα ότι έσφαλλα, αλλά η προσμονή του από την άλλη με έπειθε πως απάντηση άλλη από εκείνον δεν θα έπαιρνα. Απλά ο χρόνος που είχα τις στιγμές ετούτης της συνεύρεσης, ήταν ο πολυτιμότερος που είχα ποτέ. Όταν κατάλαβα ότι δεν είχα πια καιρό για χάσιμο, κατάλαβα ότι είχε έρθει η ώρα να θέσω τις κατάλληλες ερωτήσεις και ν΄ απαντήσω φωναχτά.
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Συμμετέχοντας σε μια απο τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus στη διάρκεια της καραντίνας το Μάρτιο 2020, τρεις φωτογράφοι συνδέονται μέσα από τις εικόνες τους, καταθέτοντας σταδιακά και δίχως προηγούμενη μεταξύ τους συννενόηση, μια-μια τις φωτογραφίες τους, μέχρι να φανερωθεί, σαν από μόνη της, μια ιστορία.
Κι αυτό που νόμιζα λογική, είχε ήδη εξαφανιστεί, γιατί ο κόσμος είχε με μιας πλημμυρίσει από νόημα. Ένα νόημα καθαρό κι ακέραιο που απλώνονταν μακριά κι έσβηνε απαλά μέσα στην απεραντοσύνη· τόσο σαφές, που δεν χρειάζονταν καμία κατανόηση. Πρώτη φορά είχα βρεθεί τόσο κοντά στα όρια του απόλυτου.
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Συμμετέχοντας σε μια απο τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus στη διάρκεια της καραντίνας το Μάρτιο 2020, τρεις φωτογράφοι συνδέονται μέσα από τις εικόνες τους, καταθέτοντας σταδιακά και δίχως προηγούμενη μεταξύ τους συννενόηση, μια-μια τις φωτογραφίες τους, μέχρι να φανερωθεί, σαν από μόνη της, μια ιστορία.
Είδα τη χαρά να χύνεται σαν ποτάμι από τα μάτια του και να ξεπλένει κάθε πόνο που λέκιαζε την ψυχή μου. Ένιωσα τη σιωπή να με τυλίγει απόλυτα. Ήμουν πλέον τόσο καθαρός, όσο και το παιδί που κουβαλούσα μέσα μου. Αθώος. Δίχως υστεροβουλία. Δίχως καχυποψία. Ελεύθερος από κάθε μου τραύμα. Κάθε σκέψη. Κάθε παρελθόν.
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Συμμετέχοντας σε μια απο τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus στη διάρκεια της καραντίνας το Μάρτιο 2020, τρεις φωτογράφοι συνδέονται μέσα από τις εικόνες τους, καταθέτοντας σταδιακά και δίχως προηγούμενη μεταξύ τους συννενόηση, μια-μια τις φωτογραφίες τους, μέχρι να φανερωθεί, σαν από μόνη της, μια ιστορία.
Όταν ξαφνικά γύρισε και με κοίταξε, είδα το ίδιο το δικό μου βλέμμα να με κοιτά. Ποτέ πριν δεν είχα ξανανιώσει αυτή την αίσθηση. Ήταν αλήθεια. Δε θα ήμουν ποτέ πια μόνος. Εκείνος χαμογέλασε σαν παιδί, καλωσορίζοντας με στον κόσμο του.
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Συμμετέχοντας σε μια απο τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus στη διάρκεια της καραντίνας το Μάρτιο 2020, τρεις φωτογράφοι συνδέονται μέσα από τις εικόνες τους, καταθέτοντας σταδιακά και δίχως προηγούμενη μεταξύ τους συννενόηση, μια-μια τις φωτογραφίες τους, μέχρι να φανερωθεί, σαν από μόνη της, μια ιστορία.
Το φως, τελικά δεν το βλέπει κανείς με τα μάτια. Μόνο με την καρδιά. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να εξηγήσω τι ήταν αυτό που συνέβη και τα πόδια μου κόλλησαν στο έδαφος, ενώ ταυτόχρονα η καρδιά μου είχε αρχίσει να φτερουγίζει σαν λευκό περιστέρι τη στιγμή ακριβώς που ξεκινά για να μεταφέρει το μήνυμα της ειρήνης.
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από την εικόνα, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Συμμετέχοντας σε μια απο τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus, τρεις φωτογράφοι συνδέονται μέσα από τις εικόνες τους, καταθέτοντας σταδιακά και δίχως προηγούμενη μεταξύ τους συννενόηση, μια-μια τις φωτογραφίες τους, μέχρι να φανερωθεί, σαν από μόνη της, μια ιστορία.
Τι ειρωνία. Ήμουν φυλακισμένος δίχως να έχω την παραμικρή υποψία γι’ αυτό. Μέχρι να καταλάβω ότι είχα άβουλα οδηγηθεί, σαν προβατάκι, στα δόντια μιας τραγωδίας όπου είναι αναγκασμένος κανείς να μάχεται αδιάκοπα με τον εαυτό του δίχως λόγο, είχα χάσει σχεδόν τα πάντα.
Είναι άραγε η ανάγνωση της εικόνας ένα παιχνίδι που επαφίεται αποκλειστικά στον θεατή; Παίζει άραγε κάποιο ρόλο η αιτία που σπρώχνει τον φωτογράφο να επιλέξει το περιεχόμενο του στιγμιότυπου που απεικονίζεται; Θεατής και φωτογράφος συνευρίσκονται σ’ ένα δημιουργικό πάρε-δώσε, προσπαθώντας να αποκαλύψουν τον κόσμο που υπάρχει μπροστά και πίσω από τον καθρέφτη, προσδιορίζοντας αφαιρετικά το όριο που μπορεί να πλανάται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Μέχρι να βεβαιωθώ ποια ήταν η διαφορά του ύπνου από το λήθαργο, είχα σχεδόν σαπίσει από την ακινησία. Μια ακινησία που έχει την ιδιότητα να σε ρουφά σαν τεράστια δίνη. Μέσα της δεν υπάρχει καμία διαφορά αν κοιμάται κανείς ή αν είναι ξύπνιος. Είναι διαρκώς εξαρτημένος, δίχως καν να το αντιλαμβάνεται.
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Μόνο τις νύχτες, βυθισμένος μέσα σε όνειρο βαθύ, από εκείνα που δε θυμάται κανείς, επέστρεφα κρυφά, ξεδιψούσα και πλενόμουνα απ’ τις έγνοιες. Μοιραζόμουν με το άγιο νερό όλα όσα συσσωρεύονταν μέσα μου σαν βουνό κι επέστρεφα φρέσκος. Ξυπνούσα καθαρός.
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Όταν αντιλήφθηκα την υπεροχή της άγνοιάς μου, ανατρίχιασα, ενώ ταυτόχρονα άρχισα να βυθίζομαι στην αγκαλιά της κατάθλιψης. Πως ήταν δυνατόν να ήμουν τόσο ανήμπορος να δεχτώ την αλήθεια που χρωμάτιζε τα βάθη της μικρής μου ψυχής;
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Είμαι απόλυτα πεισμένος ότι τα δάκρυα είναι το καλύτερο γιατρικό. Παλιά τα δοκιμάζαν οι γιατροί και καταλάβαιναν από ποιο βάθος της ψυχής προέρχονταν ο πόνος που τα προκαλούσε. Έτσι μονάχα εύρισκαν ποια θα μπορούσε να είναι η γιατρειά.
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Δεν είχα καμία απολύτως ιδέα για το τι ήταν αυτό που κυβερνούσε ετούτο τον τόπο, όπου μπορούσα να ελιχθώ σχεδόν κατά βούληση, ή τουλάχιστον, έτσι νόμιζα, μέχρι να καταλάβω ότι ακόμη κι αυτή η λαχτάρα μου για ελευθερία ήταν τελικά υποκινούμενη. Κατάλαβα ότι για να μπορέσω να υπάρξω θα έπρεπε να μάθω να ανέχομαι τα πάντα.
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Έτσι είναι οι λέξεις. Γεννημένες από τη ρίζα μιας σημασίας που φαίνεται ότι έχει χαθεί, αλλά εκείνη παρ’ όλα αυτά στέκεται εκεί ορθή και βασιλεύει. Οι λέξεις δε χάνουν ποτέ τη σημασία τους. Μάλλον οι άνθρωποι απομένουν ανάπηροι αν δεν γνωρίζουν την ύπαρξη της.
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Τα λόγια όσο κι αν αποτελούν το έναυσμα, τα πρώτα βήματα, αν δεν ολοκληρωθούν σε πράξεις που αποδυκνείουν την ορθότητά τους, δεν οδηγούν πουθενά, παρά μονάχα σε άλλα λόγια. Οδηγούν το νου σ’ ένα φαύλο κύκλο ανεπεξέργαστων ιδεών, που σαν Ερυνίες σου βγάζουν τα μάτια. Αμφιβολίες. Το μόνο για το οποίο μπορούν να εγγυηθούν είναι η κάψα της ερήμου στην οποία οδηγούν...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Πολύ συχνά, έφτανα σε σημείο να θυσιάζω τα πάντα, για χάρη της συντροφιάς. Μιας συντροφιάς που είχα ανάγκη, για να κρυφτώ από τον εαυτό μου, που με ήθελε πάντοτε παρόντα. Με ήθελε ενεργό, ενώ εγώ, προτιμούσα την αδράνεια. Προτιμούσα τις βουτιές στις αγκαλιές που πάντα μου έλειπαν, επειδή απλά νόμιζα ότι θα μπορούσαν να μ’ εκπληρώσουν.
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Άρχισα να κοιτώ διαπεραστικά τις εικόνες. Οι συνειρμοί που γεννιόντουσαν από την παρατήρησή τους, μου έδειχναν το δρόμο της καρδιάς. Θαρρείς και κάθε μια αναζητούσε το ταίρι της...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Ο έρωτας σπαρμένος παντού, εμπνευσμένος επιτηδευμένα από τις ταινίες του Χόλυγουντ και τα τραγούδια· από έννοιες κατασκευασμένες να κατασκευάσουν στερεότυπα τόσο ισχυρά, τα οποία στο τέλος ν' αποκτήσουν τη δύναμη να μεταμορφωθούν σε θρησκεία.
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Όταν τελικά διαπίστωσα ότι ο φόβος δεν ήταν εναντίον μου, όπως είχα για την ώρα μάθει να πιστεύω, αλλά ουσιαστικά υπέρ μου, άρχισε επιτέλους η αντίστροφη μέτρηση. Γιατί ο φόβος δεν ήταν καθόλου τρομακτικός.
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Όσο κι αν δε μπορούσα τότε να το φανταστώ, δεν ήμουν ουσιαστικά τίποτε άλλο από μια εικόνα, όπως και όλα όσα υπήρχανε γύρω. Μέχρι να τη χωνέψω την αλήθεια αυτή, μου πήρε καιρό. Παρ’ όλ’ αυτά, ανεξάρτητα από το τι μπορεί να είναι καλό και τι όχι, πάντοτε προσπαθούσα να εισχωρήσω μέσα στην εικόνα αυτή. Κι όσο το προσπαθούσα, τόσο περισσότερο χανόμουνα.
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Η ανεκπεραίωτη μοναξιά μου. Αυτή με τρομοκρατούσε. Αυτό που ήμουν υποχρεωμένος ν’ αποδεχτώ, για να μπορέσω ουσιαστικά να λευτερωθώ. Έτσι όπως ακριβώς είχα προβάλλει από τον πάτο του πηγαδιού, γυμνός, έτσι ακριβώς ήμουνα μέσα μου. Αγνός απέναντι σε κάθε αρετή και σε κάθε κακία...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Ο φόβος καραδοκούσε σιωπηλά, στοχεύοντας πάντα στα ίσια το κέντρο της σκέψης μου, σαν τεντωμένο τόξο· σε τέτοιο σημείο μάλιστα , που είχε τη δύναμη να καθορίζει τη δράση μου. Επέβλεπε την κάθε απόφασή μου κι απόδιδε σε κάθε ασυνείδητή μου κίνηση την απαραίτητη τιμωρία. Μια τιμωρία από την οποία μονάχα η ντροπή θα μπορούσε να με λυτρώσει.
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
...Ήξερα καλά τι σημαίνει υπευθυνότητα, όσο κι αν προτιμούσα να βολεύομαι στην ανευθυνότητα της θεληματικής εξάρτησής μου. Ναι, ομολογώ ότι τότε δεν ήξερα ακόμη να ντρέπομαι για την διαρκώς καραδοκούσα ασυνειδησία μου·
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Η ουσία αυτού που μετέφερα ήταν βαθιά χαραγμένη μέσα στο είναι μου, καλά φυλαγμένη απ’ τη μανία των αλλαγών, παράμενε ανέπαφη από την παροδικότητα του χρόνου, κρυμένη ακόμα κι από μένα τον ίδιο...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Ήμουν φυλακισμένος μέσα στο ίδιο μου το σώμα. Μέσα στα όρια της γλώσσας μου. Κι όμως από την άλλη δεν μπορούσα να ορίσω επακριβώς αυτό που ένοιωθα. Μόνο ότι ήταν πιό πέρα από κάθε όριο. Πιό πέρα από κάθε γλώσσα. Ήμουν ο ίδιος ο λόγος .
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Ακόμη και μέσα στην απόλυτη εξάρτησή μου, είχα μιαν αξεπέραστη δυνατότητα, την οποία βέβαια, έπρεπε πρώτα ν’ ανακαλύψω για να μπορέσω να την εκμεταλευτώ. Τη δυνατότητά μου να γνωρίζω που είναι τα όρια. Μέσα σε αυτά, μπορούσα να είμαι απόλυτα ελεύθερος.
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Όταν, επιτέλους, κατάφερα να χρησιμοποιώ τα δάχτυλα των χεριών μου, είδα να ενεργοποιείται όλη η μαγεία που είχα κρυμμένη μέσα μου. Τον τρόπο που θα με βοηθούσε να εκφράσω το λόγο της ανάδυσής μου απ’ το σκοτάδι της αβύσσου...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Η αλήθεια είναι ότι μέσα μου αδημονούσα. Ήθελα ν’ αρθρώσω το λόγο που με κυβερνούσε. Να βαδίσω σαν άνθρωπος. Δεν ήξερα ακόμη πόσο εύκολα ο άνθρωπος ξεχνιέται και ξεχνά...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Η αλήθεια είναι ότι μέσα στην ασφάλεια και τη ζεστασιά της, επιτέλους ανακάλυψα τον ύπνο. Ύπνο βαθύ. Ανέμελο. Γεμάτο όνειρα. Ύπνο γεμάτο δύναμη, που την ένοιωθα να με γεμίζει διαρκώς
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Είναι απίστευτο το πόσο γρήγορα μπορεί κανείς να ξεχάσει μια προηγούμενη κατάσταση, όταν δε βρίσκεται πια μέσα σ’ αυτή. Ενώ είχα καταφέρει να επιβιώσω για μια ολόκληρη ζωή μέσα στο σκοτάδι του πηγαδιού, τώρα που επιτέλους ήμουν έξω, είχα αρχίσει σιγά-σιγά να δυσανασχετώ.
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Μονάχα η βιασύνη με υποχρέωνε να στεναχωριέμαι. Θα ήθελα όλα να γίνονταν με μιας έτσι όπως ακριβώς θα τα ήθελα, τώρα. Κάτι τέτοιο όμως ήταν αδιανόητο. Για να το πετύχω αυτό, ήμουν υποχρεωμένος να κάνω.
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Θυμόμουν πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Ήμουν τόσο προνομιούχος. Ήμουν έξω. Στο φως. Είχα επιστρέψει από την άβυσσο. Ήμουν ζωντανός. Ένοιωθα ελεύθερος κι ας μη μπορούσα ακόμη να κουνηθώ.
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Ήμουν ελεύθερος. Μπορούσα να κινούμαι. Η προηγούμενή κατάστασή μου είχε αλλάξει ριζικά. Σύρθηκα με χέρια και με πόδια επάνω στην άμμο. Σιγά σιγά άρχισα να σκάβω μια τρύπα για να χωθώ. Να ζεσταθώ στην αγκαλιά της μάνας...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Listen to presences inside poems. Let them take you where they will. Follow those private hints, and never leave the premises. (Jalal Al-Din Rumi)
Είναι απίστευτη η δύναμη του ανθρώπου. Κανείς δεν έχει ιδέα από που προέρχεται. Κανείς δεν ξέρει που ακριβώς μπορεί να κρύβεται, αυτό όμως το αίσθημα της ευτυχίας, αυτή η απεριόριστη χαρά...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Δεν είχα καμία ιδέα τι επρόκειτο να συναντήσω εκεί έξω που θα ‘βγαινα, μετά από τόσα χρόνια σιωπής. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι ήθελα επιτέλους να βγω. Είχα εκπληρώσει το καθήκον μου. Είχα αποκτήσει τη γνώση που ήταν το πρώτο σπουδαίο μου βήμα σε μια καινούργια περίοδο.
Η αλήθεια είναι ότι το Δίκτυο Επιστημών και Τεχνών Hocus Photus, σαν αστική μη κερδοσκοπική εταιρία στον τομέα του πολιτισμού, έχει πληγεί από την κρίση που δημιούργησε ο κορωνοϊός...
Listen to presences inside poems. Let them take you where they will. Follow those private hints, and never leave the premises. (Jalal Al-Din Rumi)
Ταινία μικρού μήκους βασισμένη στον πρώτο στίχο της "Θείας Κωμωδίας" του Δάντη. Σκηνοθεσία Δημήτρης Δεληνικόλας και Αχιλλέας Νάσιος.
Η καρδιά μου παραλίγο να εκραγεί απ’ τη χαρά. Μια χαρά τόσο άγρια, που παραλίγο να με πνίξει. Τότε κατάλαβα ότι δεν ήταν εύκολο να κινηθώ. Τόσον καιρό που περίμενα ακίνητος, αφημένος στην μοίρα του νερού, είχα παγώσει μέσα του...
Για μια εμβάθυνση στον οπτικό λόγο, η καλύτερη απάντηση στα ερωτήματα που θέτει μια εικόνα, είναι μια άλλη εικόνα. Η αγάπη δεν είναι ζήτημα ατομικό, αλλά κοινό. Είναι σπουδαίο να μπορεί να μοιραστεί. Εδώ παρουσιάζονται συνδέσεις φίλων, άγνωστων και γνωστών, που έχουν μαζί κάτι να πουν, αγγίζοντας ο ένας τον άλλον με εικόνες...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Είχα τη γνώση απλά, να περιμένω, δίχως ν’ αντιστέκομαι στην ορμή των αλλαγών, που σίγουρα προετοίμαζαν, εν αγνοία μου, ένα νέο πρόβλημα, κομμένο και ραμένο στα μέτρα μου.
Listen to presences inside poems. Let them take you where they will. Follow those private hints, and never leave the premises. (Jalal Al-Din Rumi)
Το νερό είχε ανέβει αρκετά ψηλά πλέον. Η χαρά μου ήταν ασυγκράτητη. Υπό άλλες συνθήκες, θα ούρλιαζα, θα χόρευα, θα έκανα τούμπες και φυσικά, θα καλούσα κι άλλους, για να γλεντήσουνε μαζί μου τη χαρά μου...
Στη "Ρωγμή του Χρόνου" μυριάδες σκέψεις αναδύονται ρομαντικά, μέσα από μια μόνο ματιά. Λέξεις που πασκίζουν να χτίσουν μια γέφυρα ανάμεσα σ' αυτό που μιλά και σ' εκείνο που δείχνει.
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Για μια εμβάθυνση στον οπτικό λόγο, η καλύτερη απάντηση στα ερωτήματα που θέτει μια εικόνα, είναι μια άλλη εικόνα. Η αγάπη δεν είναι ζήτημα ατομικό, αλλά κοινό. Είναι σπουδαίο να μπορεί να μοιραστεί. Εδώ παρουσιάζονται συνδέσεις φίλων, άγνωστων και γνωστών, που έχουν μαζί κάτι να πουν, αγγίζοντας ο ένας τον άλλον με εικόνες...
Θαρρώ πως δεν υπάρχει τίποτε ισχυρότερο από την ανθρώπινη θέληση. Αρκεί να στοχεύσει στο κατάλληλο σημείο κάθε φορά. Αρκεί να μπουν αρμονικά οι προτεραιότητες...
Listen to presences inside poems. Let them take you where they will. Follow those private hints, and never leave the premises. (Jalal Al-Din Rumi)
...Το φως της ελπίδας είν’ ένα και μοναδικό. Κοινό για όλους. Δεν φαίνεται άμα το ψάξεις με τα μάτια. Εδώ, είν’ η καρδιά αυτή που έχει τον κύριο λόγο...
Ήμουν ναυαγός μέσα σ’ ένα πηγάδι, που ο ίδιος είχα χτίσει, χωρίς να το ξέρει κανείς. Αυτός ήταν θαρρώ και ο βασικός λόγος της σωτηρίας μου. Ότι ήμουν απόλυτα μόνος. Δεν με περίμενε κανείς και δεν περίμενα κανένα να με βοηθήσει.
Στη "Ρωγμή του Χρόνου" μυριάδες σκέψεις αναδύονται ρομαντικά, μέσα από μια μόνο ματιά. Λέξεις που πασκίζουν να χτίσουν μια γέφυρα ανάμεσα σ' αυτό που μιλά και σ' εκείνο που δείχνει.
Για μια εμβάθυνση στον οπτικό λόγο, η καλύτερη απάντηση στα ερωτήματα που θέτει μια εικόνα, είναι μια άλλη εικόνα. Η αγάπη δεν είναι ζήτημα ατομικό, αλλά κοινό. Είναι σπουδαίο να μπορεί να μοιραστεί. Εδώ παρουσιάζονται συνδέσεις φίλων, άγνωστων και γνωστών, που έχουν μαζί κάτι να πουν, αγγίζοντας ο ένας τον άλλον με εικόνες...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
...Το βούϊσμα της μέλισσας με συνόδεψε αργά μέχρι έξω, στο φως κι είδα θαρρώ για μια στιγμή μέσα από τα μάτια της τον κόσμο. Ακόμη ένα βαθύ χαμόγελο. Ακόμη μια ανάσα, μέχρι όλα να βυθιστούν ξανά στη σιωπή της προσμονής.
Listen to presences inside poems. Let them take you where they will. Follow those private hints, and never leave the premises. (Jalal Al-Din Rumi)
Θαρρώ η μνήμη αυτή, παρατηρούσε όλα όσα είχαν γραφτεί βαθιά μεσ’ στην ψυχή μου τις στιγμές της απόλυτης προσήλωσης μου στο πρόσωπο, τον τόπο, την κατάσταση ή το αντικείμενο που με καλούσε να το φωτογραφίσω. Κάτι έξω από μένα, αλλά ταυτόχρονα και μέσα μου, μ’ εξέταζε εξονυχιστικά και μου μιλούσε όταν υπήρχε ανάγκη να το κάνει.
Τέσσερα πορτρέτα και τέσσερα ποιήματα, συνθέτουν τις τέσσερις εποχές ακολουθώντας υπομονετικά την πορεία του χρόνου, που ποτέ δεν παύει να διαρκεί.
Στη "Ρωγμή του Χρόνου" μυριάδες σκέψεις αναδύονται ρομαντικά, μέσα από μια μόνο ματιά. Λέξεις που πασκίζουν να χτίσουν μια γέφυρα ανάμεσα σ' αυτό που μιλά και σ' εκείνο που δείχνει.
Για μια εμβάθυνση στον οπτικό λόγο, η καλύτερη απάντηση στα ερωτήματα που θέτει μια εικόνα, είναι μια άλλη εικόνα. Η αγάπη δεν είναι ζήτημα ατομικό, αλλά κοινό. Είναι σπουδαίο να μπορεί να μοιραστεί. Εδώ παρουσιάζονται συνδέσεις φίλων, άγνωστων και γνωστών, που έχουν μαζί κάτι να πουν, αγγίζοντας ο ένας τον άλλον με εικόνες...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Έφερα στο νου μου τις φορές που είχα νοιώσει να πνίγομαι από την ασυδοσία της ελευθερίας μου να θέλω. Ανακάλυψα πως το χειρότερο απ’ όλα ήταν που μπορούσα να εστιάσω όπου ήθελα κι απλά ν’ αποφασίζω ν’ αγωνιστώ για να το αποκτήσω.
Listen to presences inside poems. Let them take you where they will. Follow those private hints, and never leave the premises. (Jalal Al-Din Rumi)
Η ευγνωμοσύνη είναι ένα πολύ δυνατό συναίσθημα. Αδύνατον να υπάρξει τεχνητά. Είναι μια ενέργεια που πηγάζει μέσ’ απ’ τη ρίζα της καρδιάς και χύνεται σαν άρωμα στις φλέβες.
Στη "Ρωγμή του Χρόνου" μυριάδες σκέψεις αναδύονται ρομαντικά, μέσα από μια μόνο ματιά. Λέξεις που πασκίζουν να χτίσουν μια γέφυρα ανάμεσα σ' αυτό που μιλά και σ' εκείνο που δείχνει.
Για μια εμβάθυνση στον οπτικό λόγο, η καλύτερη απάντηση στα ερωτήματα που θέτει μια εικόνα, είναι μια άλλη εικόνα. Η αγάπη δεν είναι ζήτημα ατομικό, αλλά κοινό. Είναι σπουδαίο να μπορεί να μοιραστεί. Εδώ παρουσιάζονται συνδέσεις φίλων, άγνωστων και γνωστών, που έχουν μαζί κάτι να πουν, αγγίζοντας ο ένας τον άλλον με εικόνες...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Listen to presences inside poems. Let them take you where they will. Follow those private hints, and never leave the premises. (Jalal Al-Din Rumi)
Ότι απομένει από το παρελθόν, όσο κι αν μοιάζει ασήμαντο, έχει τη δύναμη να κυβερνά. Κουβαλάει πάνω του μία πανίσχυρη ενέργεια. Ένα νόημα, το οποίο δε μπορεί να αποκαλυφθεί κι έτσι ή κεντρίζει την περιέργεια και φανερώνεται, ή περνάει απαρατήρητο και χάνεται σα σκόνη μες στη σκόνη.
Ένα βίντεο που παρουσιάζει αεροφωτογραφίες του Αχιλλέα Νάσιου σαν συνοδεία του Long Abient III του Moby.
Στη "Ρωγμή του Χρόνου" μυριάδες σκέψεις αναδύονται ρομαντικά, μέσα από μια μόνο ματιά. Λέξεις που πασκίζουν να χτίσουν μια γέφυρα ανάμεσα σ' αυτό που μιλά και σ' εκείνο που δείχνει.
Για μια εμβάθυνση στον οπτικό λόγο, η καλύτερη απάντηση στα ερωτήματα που θέτει μια εικόνα, είναι μια άλλη εικόνα. Η αγάπη δεν είναι ζήτημα ατομικό, αλλά κοινό. Είναι σπουδαίο να μπορεί να μοιραστεί. Εδώ παρουσιάζονται συνδέσεις φίλων, άγνωστων και γνωστών, που έχουν μαζί κάτι να πουν, αγγίζοντας ο ένας τον άλλον με εικόνες...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Listen to presences inside poems. Let them take you where they will. Follow those private hints, and never leave the premises. (Jalal Al-Din Rumi)
Είναι αδιανόητη η ταχύτητα της σκέψης, όταν βρίσκει άμεση αποδοχή από τη νόηση. Θαρρείς και μες απ’ αυτό το ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων, βουτάει μέσα στα τρίσβαθα του κόσμου, ψυχανεμίζεται το νόημα του κι έτσι εκείνο γίνεται αυτόματα, κτήμα.
Ένα τραγούδι με Ελληνικό στίχο πρώτο στα N1M Charts της Σουηδίας, στον τομέα της ακουστικής μουσικής.
Στη "Ρωγμή του Χρόνου" μυριάδες σκέψεις αναδύονται ρομαντικά, μέσα από μια μόνο ματιά. Λέξεις που πασκίζουν να χτίσουν μια γέφυρα ανάμεσα σ' αυτό που μιλά και σ' εκείνο που δείχνει.
Για μια εμβάθυνση στον οπτικό λόγο, η καλύτερη απάντηση στα ερωτήματα που θέτει μια εικόνα, είναι μια άλλη εικόνα. Η αγάπη δεν είναι ζήτημα ατομικό, αλλά κοινό. Είναι σπουδαίο να μπορεί να μοιραστεί. Εδώ παρουσιάζονται συνδέσεις φίλων, άγνωστων και γνωστών, που έχουν μαζί κάτι να πουν, αγγίζοντας ο ένας τον άλλον με εικόνες...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Ένα σύμβολο ποτέ δεν είναι αυθαίρετο. Είναι προϊόν μιας κοινωνικής σύμβασης, που το παραδέχεται σαν τέτοιο. Για το λόγο αυτό, ελλείψει στοιχείων, μπορούμε να πάψουμε να αναζητάμε επιπλέον νοήματα και ν’ αφεθούμε επιτέλους συνειδητά, στην ποιητικότητα της σύνθεσης να μας σεργιανήσει.
Listen to presences inside poems. Let them take you where they will. Follow those private hints, and never leave the premises. (Jalal Al-Din Rumi)
Δεν έπαψα ποτέ να συλλέγω μνήμες, όσο κι αν ομολογουμένως προσπάθησα να μη το κάνω. Κάτι ανεπανάληπτο που συνέβαινε μέσα μου, με μάθαινε ν’ αγγίζω δειλά την αγάπη των καθημερινών καταστάσεων. Μονάχα οι πιο αθώες στιγμές μπορούσαν να οδηγήσουν εκεί...
Στη "Ρωγμή του Χρόνου" μυριάδες σκέψεις αναδύονται ρομαντικά, μέσα από μια μόνο ματιά. Λέξεις που πασκίζουν να χτίσουν μια γέφυρα ανάμεσα σ' αυτό που μιλά και σ' εκείνο που δείχνει.
Για μια εμβάθυνση στον οπτικό λόγο, η καλύτερη απάντηση στα ερωτήματα που θέτει μια εικόνα, είναι μια άλλη εικόνα. Η αγάπη δεν είναι ζήτημα ατομικό, αλλά κοινό. Είναι σπουδαίο να μπορεί να μοιραστεί. Εδώ παρουσιάζονται συνδέσεις φίλων, άγνωστων και γνωστών, που έχουν μαζί κάτι να πουν, αγγίζοντας ο ένας τον άλλον με εικόνες...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
... Είναι σαν ο φωτογράφος να δηλώνει απλά την πρόθεσή του να μας δείξει τον κόσμο όπως είναι. Θα μπορούσε όμως ν’ ακολουθηθεί άλλη στρατηγική, που θα μπορούσε να μεταβάλλει ριζικά το νόημα της συγκεκριμένης παράστασης...
Listen to presences inside poems. Let them take you where they will. Follow those private hints, and never leave the premises. (Jalal Al-Din Rumi)
Προσπάθησα να βρω κάποια άκρη. Να γατζωθώ από κάπου που να υπάρχει νόημα. Ν’ αφηγηθώ. Τόσο είχα πιά κουραστεί με κείνη την ανυπόφορη αοριστία των επιλογών μου, που δε μπορούσα να ζητήσω επανάπαυση στη μία και μοναδική εικόνα, όσο κι αν ήταν γεγονός πως όταν έρχονταν, ολάκερο το σύμπαν γονάτιζε μπροστά της.
Στη "Ρωγμή του Χρόνου" μυριάδες σκέψεις αναδύονται ρομαντικά, μέσα από μια μόνο ματιά. Λέξεις που πασκίζουν να χτίσουν μια γέφυρα ανάμεσα σ' αυτό που μιλά και σ' εκείνο που δείχνει.
Συμμετέχοντας σε μια απο τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus στη διάρκεια της καραντίνας το Μάρτιο 2020, τρεις φωτογράφοι συνδέονται μέσα από τις εικόνες τους, καταθέτοντας σταδιακά και δίχως προηγούμενη μεταξύ τους συννενόηση, μια-μια τις φωτογραφίες τους, μέχρι να φανερωθεί, σαν από μόνη της, μια ιστορία.
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Listen to presences inside poems. Let them take you where they will. Follow those private hints, and never leave the premises. (Jalal Al-Din Rumi)
Στη "Ρωγμή του Χρόνου" μυριάδες σκέψεις αναδύονται ρομαντικά, μέσα από μια μόνο ματιά. Λέξεις που πασκίζουν να χτίσουν μια γέφυρα ανάμεσα σ' αυτό που μιλά και σ' εκείνο που δείχνει.
Συμμετέχοντας σε μια απο τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus στη διάρκεια της καραντίνας το Μάρτιο 2020, τρεις φωτογράφοι συνδέονται μέσα από τις εικόνες τους, καταθέτοντας σταδιακά και δίχως προηγούμενη μεταξύ τους συννενόηση, μια-μια τις φωτογραφίες τους, μέχρι να φανερωθεί, σαν από μόνη της, μια ιστορία.
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Ο φωτογράφος, με τη ματιά που ρίχνει στον κόσμο, διαμορφώνει έναν νέο κόσμο, τον οποίο προσφέρει προς επικοινωνία. Δεν είναι εύκολο να καταλάβει κανείς αν αυτό που τον ώθησε ήταν η ομορφιά του τοπίου, η τόσο μοναχική φιγούρα του “κόκκινου δέντρου” ή και τα δυό μαζί.
Listen to presences inside poems. Let them take you where they will. Follow those private hints, and never leave the premises. (Jalal Al-Din Rumi)
Από τις Σχολές Καλών Τεχνών της Αθήνας, του Παρισιού, της Βαλένθια και του Πεκίνου, συναντηθήκαμε με στόχο να διαμορφώσουμε μια ιστοσελίδα η οποία θα αποτελούνταν μόνο από εικόνες. Ούτε μια λέξη.
Στη "Ρωγμή του Χρόνου" μυριάδες σκέψεις αναδύονται ρομαντικά, μέσα από μια μόνο ματιά. Λέξεις που πασκίζουν να χτίσουν μια γέφυρα ανάμεσα σ' αυτό που μιλά και σ' εκείνο που δείχνει.
Για μια εμβάθυνση στον οπτικό λόγο, η καλύτερη απάντηση στα ερωτήματα που θέτει μια εικόνα, είναι μια άλλη εικόνα. Η αγάπη δεν είναι ζήτημα ατομικό, αλλά κοινό. Είναι σπουδαίο να μπορεί να μοιραστεί. Εδώ παρουσιάζονται συνδέσεις φίλων, άγνωστων και γνωστών, που έχουν μαζί κάτι να πουν, αγγίζοντας ο ένας τον άλλον με εικόνες...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
O πιό απλός τρόπος ν’ αποδεχτούμε μια πληροφορία, είναι να τη θεωρήσουμε σαν κάτι άγνωστο, το οποίο μας δίνει ένα επιπλέον στοιχείο για την κατανόηση της ζωής και του κόσμου. Έτσι κι αλλιώς η φωτογραφία δε μπορεί να προβάλλει περισσότερα από ένα κοματάκι του κόσμου...
Listen to presences inside poems. Let them take you where they will. Follow those private hints, and never leave the premises. (Jalal Al-Din Rumi)
Στη "Ρωγμή του Χρόνου" μυριάδες σκέψεις αναδύονται ρομαντικά, μέσα από μια μόνο ματιά. Λέξεις που πασκίζουν να χτίσουν μια γέφυρα ανάμεσα σ' αυτό που μιλά και σ' εκείνο που δείχνει.
Για μια εμβάθυνση στον οπτικό λόγο, η καλύτερη απάντηση στα ερωτήματα που θέτει μια εικόνα, είναι μια άλλη εικόνα. Η αγάπη δεν είναι ζήτημα ατομικό, αλλά κοινό. Είναι σπουδαίο να μπορεί να μοιραστεί. Εδώ παρουσιάζονται συνδέσεις φίλων, άγνωστων και γνωστών, που έχουν μαζί κάτι να πουν, αγγίζοντας ο ένας τον άλλον με εικόνες...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Όταν η αίσθηση συμπνέει με την νόηση, όταν οι δυνάμεις αυτές ενώνονται, τότε και μόνο γεννιέται η αρμονία. Αυτό για το οποίο όλοι πασχίζουμε, δίχως να έχουμε πλήρη συνείδηση του γεγονότος αυτού. Η ένωση της ομορφιάς με την αντίληψη. Μέσ’ από την αγνότητα αυτή και μόνο μπορεί να αναβλύσει η απαραίτητη σιωπή, για να μπορέσει κάποιος να βουτήξει στον κόσμο.
Listen to presences inside poems. Let them take you where they will. Follow those private hints, and never leave the premises. (Jalal Al-Din Rumi)
Είχα τη δυνατότητα να απαθανατίζω την παρατήρηση κι αυτό, έστω θεωρητικά, με μεταμόρφωνε αυτόματα σε δημιουργό. Έτσι, ξαφνικά, ανάλογα με τις προθέσεις μου, το κάθε τι μπορούσε ν’ αποκτήσει αξία.
Νέο τραγούδι της κατερίνας Κωνσταντίνου σε μουσική Μίκκο Παπαδόπουλου. Video-clip: Αχιλλέας Νάσιος. Production: Hocus Photus.
Στη "Ρωγμή του Χρόνου" μυριάδες σκέψεις αναδύονται ρομαντικά, μέσα από μια μόνο ματιά. Λέξεις που πασκίζουν να χτίσουν μια γέφυρα ανάμεσα σ' αυτό που μιλά και σ' εκείνο που δείχνει.
Για μια εμβάθυνση στον οπτικό λόγο, η καλύτερη απάντηση στα ερωτήματα που θέτει μια εικόνα, είναι μια άλλη εικόνα. Η αγάπη δεν είναι ζήτημα ατομικό, αλλά κοινό. Είναι σπουδαίο να μπορεί να μοιραστεί. Εδώ παρουσιάζονται συνδέσεις φίλων, άγνωστων και γνωστών, που έχουν μαζί κάτι να πουν, αγγίζοντας ο ένας τον άλλον με εικόνες...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει ο φωτογράφος το θέμα του, είναι αυτός που μας καθοδηγεί. Αυτός είναι ο πραγματικός κυρίαρχος. Σε μας απομένει αν τελικά θα δούμε την πρόταση αυτή σαν οριστική διαπίστωση, ή σαν μια ερώτηση που προσμένει ν’ απαντηθεί.
Listen to presences inside poems. Let them take you where they will. Follow those private hints, and never leave the premises. (Jalal Al-Din Rumi)
Στον κόσμο της αφαίρεσης έχει κανείς μόνο μιά ευκαιρία. Είτε τα καταφέρνει να λευτερωθεί από τον κόσμο της λογικής και να βουτήξει μέσα στο άγνωστο της αίσθησης που δεν έχει καθόλου ανάγκη γι’ απαντήσεις, είτε ξεφουσκώνει καθώς τον διαπερνά η βελόνα του ακατανόητου.
Η ιδέα αυτή ξεκίνησε αρχικά φωτογραφικά, σε μια προσπάθεια απόδωσης της Πυθαγόρειας θεωρίας της μουσικής αρμονίας. Αργότερα οι μορφές που φανερώθηκαν στις φωτογραφίες, απόκτησαν κίνηση προσδοκώντας να αποδώσουν οπτικά τη μουσική.
Στη "Ρωγμή του Χρόνου" μυριάδες σκέψεις αναδύονται ρομαντικά, μέσα από μια μόνο ματιά. Λέξεις που πασκίζουν να χτίσουν μια γέφυρα ανάμεσα σ' αυτό που μιλά και σ' εκείνο που δείχνει.
Για μια εμβάθυνση στον οπτικό λόγο, η καλύτερη απάντηση στα ερωτήματα που θέτει μια εικόνα, είναι μια άλλη εικόνα. Η αγάπη δεν είναι ζήτημα ατομικό, αλλά κοινό. Είναι σπουδαίο να μπορεί να μοιραστεί. Εδώ παρουσιάζονται συνδέσεις φίλων, άγνωστων και γνωστών, που έχουν μαζί κάτι να πουν, αγγίζοντας ο ένας τον άλλον με εικόνες...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Ο Φωτογράφος πάντοτε επικοινωνεί ως χειριστής του μέσου. Προσδοκώντας να μας παρουσιάσει το σημαντικό, επιλέγει. Αφαιρεί τα περιττά, αξιοποιώντας όλες τις δυνατότητες που του παρέχει το φωτογραφικό μέσο, για να παρουσιάσει την τελική πρότασή του.
Το βλέμμα είν’ ανεξέλεγκτο. Aπ’ τη βαθιά του φύση, αδηφάγο. Έρχεται να ρουφήξει από απόσταση το κάθε τι, για να το επικοινωνήσει στην αντίληψη. Η πιό μακρυνή κεραία που θα μπορούσε ποτέ να εφευρεθεί. Η πιό κοντινή μας βοήθεια, αλλά συχνά κι απίστευτη πλάνη...
Το ταξίδι εκείνο, θαρρώ έγινε για να δω με τα ίδια μου τα μάτια την πλατεία των θαυμάτων. Μια φορά και μόνο να τη διασχίσει κανείς καθώς αρχίζει να πέφτει το βράδυ, ξεχνιέται η ματιά του σε χίλιες και μια ιστορίες.
Στη "Ρωγμή του Χρόνου" μυριάδες σκέψεις αναδύονται ρομαντικά, μέσα από μια μόνο ματιά. Λέξεις που πασκίζουν να χτίσουν μια γέφυρα ανάμεσα σ' αυτό που μιλά και σ' εκείνο που δείχνει.
Για μια εμβάθυνση στον οπτικό λόγο, η καλύτερη απάντηση στα ερωτήματα που θέτει μια εικόνα, είναι μια άλλη εικόνα. Η αγάπη δεν είναι ζήτημα ατομικό, αλλά κοινό. Είναι σπουδαίο να μπορεί να μοιραστεί. Εδώ παρουσιάζονται συνδέσεις φίλων, άγνωστων και γνωστών, που έχουν μαζί κάτι να πουν, αγγίζοντας ο ένας τον άλλον με εικόνες...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
...Τον θυμόμουν που παλιά, πάντα μιλούσε για τη μαγεία. Μήπως όμως για να επιτευχθεί η μαγεία χρειάζονται οι ακριβείς υπολογισμοί της γνώσης; Ακούγοντας τα λόγια του, καταλάβαινα ότι κάπου βασίζονταν για να μπορεί να τα εκλογικεύει όλα αυτά...
Listen to presences inside poems. Let them take you where they will. Follow those private hints, and never leave the premises. (Jalal Al-Din Rumi)
Σε ένα από τα ταξίδια μου στην Ινδία, βρέθηκα στο χωριό των γυναικών. Όχι, δεν ήταν μέρος κάποιου φεμινιστικού κινήματος όλο αυτό, παρά μια αναγκαιότητα. Στο συγκεκριμένο χωριό είχαν απομείνει σχεδόν μόνο γυναίκες, επειδή οι άντρες, αγρότες όλοι, είχαν αυτοκτονήσει, καθώς δε μπορούσαν να πληρώσουν τα χρέη τους στην Monsanto, που τους είχε υποσχεθεί την "Πράσινη Επανάσταση".
Στη "Ρωγμή του Χρόνου" μυριάδες σκέψεις αναδύονται ρομαντικά, μέσα από μια μόνο ματιά. Λέξεις που πασκίζουν να χτίσουν μια γέφυρα ανάμεσα σ' αυτό που μιλά και σ' εκείνο που δείχνει.
Για μια εμβάθυνση στον οπτικό λόγο, η καλύτερη απάντηση στα ερωτήματα που θέτει μια εικόνα, είναι μια άλλη εικόνα. Η αγάπη δεν είναι ζήτημα ατομικό, αλλά κοινό. Είναι σπουδαίο να μπορεί να μοιραστεί. Εδώ παρουσιάζονται συνδέσεις φίλων, άγνωστων και γνωστών, που έχουν μαζί κάτι να πουν, αγγίζοντας ο ένας τον άλλον με εικόνες...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Αλλά η ουσία, βρίσκεται εντελώς αλλού. Βρίσκεται βαθιά μέσα στο βίωμα. Μόνο αυτό μπορεί ν' αγγίζει. Αυτό που όμως, μάλλον, έχουμε να δούμε, δεν φαίνεται με τα μάτια.
Listen to presences inside poems. Let them take you where they will. Follow those private hints, and never leave the premises. (Jalal Al-Din Rumi)
Η σιωπή των φωτογραφιών είναι τρομακτική. Αυτός είναι μάλλον κι ο λόγος για τον οποίο δεν τις κοιτάμε κατάματα, αλλά ρίχνοντας τους γρήγορες, συνήθως περαστικές ματιές. Όσο αγνοούμε την αλήθεια που περιέχουν, τόσο πιό πολύ φοβόμαστε να παραδεχτούμε τον υπεροπτικό μας αναλφαβητισμό.
Ήθελα απλά να είμαι ένα με το χρόνο. Να μην υπάρχει στις εικόνες μου εποχή. Να μην υπάρχει χρόνος. Οι παραστάσεις τους να μένουν μετέωρες στο κενό, υποδηλώνοντας το τίποτα μέσα από το οποίο είχαν πλαστεί.
Kenkeliba: Seydou Traore, Membal Sane, Francesco Rizzo, Anny Pavlidou. Barcelona 2013. Video by: Achilles Nasios.
Για μια εμβάθυνση στον οπτικό λόγο, η καλύτερη απάντηση στα ερωτήματα που θέτει μια εικόνα, είναι μια άλλη εικόνα. Η αγάπη δεν είναι ζήτημα ατομικό, αλλά κοινό. Είναι σπουδαίο να μπορεί να μοιραστεί. Εδώ παρουσιάζονται συνδέσεις φίλων, άγνωστων και γνωστών, που έχουν μαζί κάτι να πουν, αγγίζοντας ο ένας τον άλλον με εικόνες...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Πρόκειται για μια εικόνα που μέσω της τεχνικής από την οποία προέρχεται, διαμορφώνει έναν κόσμο που δεν έχει τόση σχέση με την εικόνα του κόσμου που βλέπουν τα μάτια μας. Η αναπαράσταση ξεφτίζει και γίνεται παράσταση ενός λόγου αισθητικού.
Listen to presences inside poems. Let them take you where they will. Follow those private hints, and never leave the premises. (Jalal Al-Din Rumi)
Το δάκρυ της ευτυχίας, είναι μάλλον ο μεγαλύτερος θησαυρός που θα μπορούσε κάποιος ν’ αποκομίσει στη ζωή του, μιάς και την ευτυχία, μάλλον δεν είναι διόλου εύκολο να την γευτεί κανείς σε διάρκεια. Όπως ο έρωτας, έτσι κι εκείνη έρχεται και φεύγει.
Συμμετέχοντας σε μια απο τις δράσεις του δικτύου Hocus Photus στη διάρκεια της καραντίνας το Μάρτιο 2020, τρεις φωτογράφοι συνδέονται μέσα από τις εικόνες τους, καταθέτοντας σταδιακά και δίχως προηγούμενη μεταξύ τους συννενόηση, μια-μια τις φωτογραφίες τους, μέχρι να φανερωθεί, σαν από μόνη της, μια ιστορία.
"...Για μένα το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο... Είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει. Είναι ένας άνθρωπος που δεν αλυσσοδένεται."
Η συγκεκριμένη Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά να ευχηθεί. Είναι ο λόγος ο απλός, που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την. Η ευχή, κουρνιάζει και σήμερα, κρυφά, στην πένα της Νέβις Κανίνια.
Το παγωμένο χρονο-φώς μιλάει στην αίσθησή μας, ενώ ταυτόχρονα μας παραδίδεται και σαν ολοκληρωμένη πρόθεση του δημιουργού του κόσμου που απεικονίζεται. Για κάποιο λόγο έχει καμωθεί. Μάλλον θα ήταν αδύνατο να δούμε αντικειμενικά μιαν εικόνα, αν δεν δώσουμε σημασία σ’ αυτή την πρόθεση.
Ο Θάνος Μικρούτσικος αποχαιρετά τον κόσμο στην τελευταία του εμφάνιση, αγγίζοντας με τους τελευταίους στίχους που τραγουδά την καρδιά του κοινού. Στο τραγούδι τον συνοδεύει ο Κώστας Θωμαϊδης. Από το Θέατρο Βράχων τον Ιούνιο του 1918
Listen to presences inside poems. Let them take you where they will. Follow those private hints, and never leave the premises. (Jalal Al-Din Rumi)
Μια αριστουργηματική απόδωση του χορού του Δερβίση, από τον εικαστικό Νίκο Σκλαβενίτη.
- Έτσι είναι ο Έρωτας, συνέχισε. Φανερώνεται ως γνώση. Είναι ζήτημα καθαρά προσωπικό, μα σαν φανερωθεί, φανερώνεται σε όλους με τον ίδιο τρόπο. Επειδή βέβαια τον θεωρεί κανείς αποκλειστικά δικό του κι επειδή τον θέλει, πασχίζει και για την επίτευξή του. Δε νοιάζεται τόσο για το γιατί. Απλά ξέρει ότι τον θέλει με όλη του την ψυχή.
Το πρώτο τραγούδι που ακούστηκε ολοκληρωμένο ήταν και το τέλος του μαραθώνιου sound check και ταυτόχρονα η αρχή της συναυλίας, θυμίζοντάς μου το γιαπωνέζικο θέατρο, όπου η παράσταση αρχίζει καθώς οι ηθοποιοί βγαίνουν στη σκηνή κι αρχίζουν να μακιγιάρονται.
Για μια εμβάθυνση στον οπτικό λόγο, η καλύτερη απάντηση στα ερωτήματα που θέτει μια εικόνα, είναι μια άλλη εικόνα. Η αγάπη δεν είναι ζήτημα ατομικό, αλλά κοινό. Είναι σπουδαίο να μπορεί να μοιραστεί. Εδώ παρουσιάζονται συνδέσεις φίλων, άγνωστων και γνωστών, που έχουν μαζί κάτι να πουν, αγγίζοντας ο ένας τον άλλον με εικόνες...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Δεν είχα ιδέα ούτε ο ίδιος τι εννοούσα από τις εικόνες που κοιτούσα. Μόλις είχα αρχίσει να καταλαβαίνω, ότι, μάλλον η ανάγνωση είναι αυτή που τελικά καθορίζει το νόημα των εικόνων και όχι η ίδια τους η δημιουργία. Με άλλα λόγια, κανένας δεν ενδιαφέρονταν γι αυτό που ήθελα εγώ. Όλοι ενδιαφέρονταν για εκείνο που ήθελαν οι ίδιοι. Για εκείνο που είχε τη δύναμη ν’ αγγίζει.
Listen to presences inside poems. Let them take you where they will. Follow those private hints, and never leave the premises. (Jalal Al-Din Rumi)
Όταν ένα τραγούδι οπτικοποιείται υπάρχει πάντα κίνδυνος. Η εικόνα μπορεί είτε να το "καπελώσει", ή να πει μια ιστορία συγκεκριμένη η οποία να σου αφαιρεί από τη φαντασία σου και το τι θα σήμαινε για σένα η ιστορία του τραγουδιού. Υπάρχει φυσικά κι ο ευτυχής δρόμος της συμπλευσης όπου η εικόνα γεννιέται από την ιστορία με ουσία και αλήθεια και χαρά.
Τι είδους συναισθήματα μεταφέρουν οι εικόνες? Σε ποιόν ανήκουν? Στον κόσμο ή σε εκείνον που τις δημιούργησε? Με ποιό τρόπο επαληθεύεται η ισχύς της φαντασίας αν όχι με την απόδειξη της δυνατότητας της υλοποίησής της?
Ήταν η πρώτη φορά που η αστυνομία δεν έριξε δακρυγόνα σε μία παλλαϊκή συγκέντρωση. Θυμάμαι τα περιπολικά να ουρλιάζουν στο ρυθμό των συνθημάτων. Ήταν η πρώτη φορά που δεν υπήρξαν "κουκουλοφόροι". Η πρώτη φορά που δεν έγιναν έκτροπα, ούτε αναφέρθηκαν τραυματισμοί και προσαγωγές.
Για μένα, το σπουδαιότερο που μπορεί να συμβεί σε μια συναυλία, είναι αυτό που συμβαίνει πριν και μετά από αυτή. Το ίδιο το γεγονός δεν έχει τόση αξία όσο η προετοιμασία του. Ούτε η αγωνία της αρχής, ούτε η χαρά μετά το τέλος είναι γνωστά στο ευρύτερο κοινό.
Για μια εμβάθυνση στον οπτικό λόγο, η καλύτερη απάντηση στα ερωτήματα που θέτει μια εικόνα, είναι μια άλλη εικόνα. Η αγάπη δεν είναι ζήτημα ατομικό, αλλά κοινό. Είναι σπουδαίο να μπορεί να μοιραστεί. Εδώ παρουσιάζονται συνδέσεις φίλων, άγνωστων και γνωστών, που έχουν μαζί κάτι να πουν, αγγίζοντας ο ένας τον άλλον με εικόνες...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
... Τώρα βέβαια, βλέπουμε μια μικρή εικονίτσα. Θα τη φανταστεί κανείς σε μέγεθος πραγματικό, μόνο αν αφηθεί να βουτήξει μέσα της. Ανεξάρτητα όμως από το πλαίσιο στο οποίο μας προτείνεται, μπορούμε να δούμε ότι περιγράφει ένα κοματάκι του κόσμου, περίπου έτσι όπως θα τον έβλεπαν τα μάτια μας.
Listen to presences inside poems. Let them take you where they will. Follow those private hints, and never leave the premises. (Presences - Jalal Al-Din Rumi)
Με μάτια ορθάνοιχτα, με ψυχή ανοιχτή, με χαρά, μάθαινα να συνδέω τους δυό κόσμους. Από αυτό που υπάρχει μέσα, ελάχιστο εκφράζεται. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και μ’ όσα είναι έξω. Πόσο ψυχρές ήταν αυτές οι φωτογραφίες που φανερώνονταν. Ευχόμουν να μπορούσα να δαμάσω το χρόνο. Να επηρεάσω την αφήγηση. Μέχρι να καταλάβω πως πίσω από τις φωτογραφίες δεν ήμουνα εγώ...
Η ταινία αυτή έγινε στα πλαίσια ενός καλέσματος των μελών του Συλλόγου Εικαστικών της περιοχής. Ζητήθηκε από τους καλλιτέχνες ν' αποδώσουν, καθένας με το δικό του μέσο, το πορτραίτο της Järna (Γιάρνα), μιας μικρής κωμόπολης στην περιφέρεια της Στοκχόλμης.
Για μια εμβάθυνση στον οπτικό λόγο, η καλύτερη απάντηση στα ερωτήματα που θέτει μια εικόνα, είναι μια άλλη εικόνα. Η αγάπη δεν είναι ζήτημα ατομικό, αλλά κοινό. Είναι σπουδαίο να μπορεί να μοιραστεί. Εδώ παρουσιάζονται συνδέσεις φίλων, άγνωστων και γνωστών, που έχουν μαζί κάτι να πουν, αγγίζοντας ο ένας τον άλλον με εικόνες...
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι η φωτογραφία είναι μια απόλυτα εννοιακή εικόνα; Στην επιφάνειά της δεν προβάλλονται τα πραγματικά αντικείμενα στον πραγματικό χρόνο, αλλά μια μεταφορά τους στις δυο διαστάσεις. Παγωμένα σημεία, τα οποία αναγνωρίζονται άμεσα σαν αντικείμενα και γεγονότα πραγματικά...
Listen to presences inside poems. Let them take you where they will. Follow those private hints, and never leave the premises. (Presences - Jalal Al-Din Rumi)
Η Ρίτα Αντωνοπούλου ερμηνεύει την "Καινούργια Ζάλη" του Γιάννη Αγγελάκα, στην παράσταση"2ω και 26λ με τον Χρόνο" στη Μουσική Σκηνή Sfiga Music Theater. Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2019.
Άρχισα ν’ ανεβαίνω στα ουράνια, σαν τον Ίκαρο. Ήμουν εκεί ακριβώς όπου επιθυμούσα, εξυψωμένος, ξεχνώντας ότι τα φτερά μου ήταν κέρινα. Ξεχνώντας την οργή της νοσταλγίας που πλημμύριζε το στήθος με μιά γλυκειά μελαγχολία, αλλά ταυτόχρονα και με μιάν αξεπέραστη χαρά. Τη χαρά του βιώματος που δε χάνεται ποτέ.
Η Συνοδευτική Επιστολή προσδοκά ν' ανακαλύψει τις προεκτάσεις της εικόνας μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου. Λόγος που προτείνεται σαν ταπεινό απαύγασμα του βιώματος του θεατή που καταφέρνει ν’ αφηθεί στη μαγεία της εικόνας, επαναδημιουργώντας την.
Για μια εμβάθυνση στον οπτικό λόγο, η καλύτερη απάντηση στα ερωτήματα που θέτει μια εικόνα, είναι μια άλλη εικόνα. Η αγάπη δεν είναι ζήτημα ατομικό, αλλά κοινό. Είναι σπουδαίο να μπορεί να μοιραστεί. Εδώ παρουσιάζονται συνδέσεις φίλων, άγνωστων και γνωστών, που έχουν μαζί κάτι να πουν, αγγίζοντας ο ένας τον άλλον με εικόνες...
Μια συνεργατική εικαστική προσέγγιση πάνω στο θέμα "Χρόνος". Τραγούδι: Ρίτα Αντωνοπούλου - Φωτογραφία: Άκης Χρήστου - Παραγωγή: Hocus Photus.
Listen to presences inside poems. Let them take you where they will. Follow those private hints, and never leave the premises. (Presences. Jalal Al-Din Rumi)
Για ν’ αποκτήσουν οι εικόνες το λόγο που τους αρμόζει, είναι απαραίτητη η καλλιέργεια του δικού μας λόγου. Δίχως εμάς, δεν είναι παρά άψυχα αντικείμενα. Απεικονίζουν καταστάσεις πραγμάτων. Ο απεικονιστής τους χάρισε την παγωμένη τους αθανασία. Ο θεατής, καλείται να τις επαναφέρει στη ζωή.
